Over Shimano Di2 is al veel geschreven en natuurlijk was ik zelf ook erg benieuwd hoe dit systeem in het echt zou functioneren. Toen de gelegenheid zich voordeed om het systeem relatief goedkoop aan te schaffen heb ik die kans meteen gegrepen. En dan maar hopen dat het niet tegenvalt, want ik was en ben nog steeds buitengewoon tevreden over mijn Sram Red groep die ik tot dan toe als het beste wat ik ook gehad heb op dit gebied beschouwde. Foutloos en geluidloos schakelen. Voor en achter en zelfs met gebruik van een Rotor Q-ring.

Voor de montage van het Di2 kon ik terugvallen op de hulp van een van de allerbeste Shimano mecaniciens en dat maakte de keuze om het systeem aan te schaffen nog makkelijker. Mijn Trek Speed Concept is een zogenaamd Di2 ready frame. Alle kabels lopen mooi binnendoor via het frame waardoor je een superstrakke en cleane look van de fiets krijgt. Het betekent echter dat je fiets compleet gestript moet worden om de kabels binnendoor weg te werken. Zo gezegd zo gedaan en de hulp van de Shimano master bleek bij het in elkaar zetten weer eens van grote waarde. Ik had uit ongeduld niet alle systemen getest. Kan het kapot dan? Wel, zo eens in de 1000 exemplaren is er stekkertje wat niet wil werken en in het geval dit je voorderallieur betreft betekent dat dat dan het hele systeem meteen niet meer werkt zoals het zou moeten doen. Blij dat daar voor mij aan gedacht werd, want juist bij mijn systeem deed dit geval zich voor. Bummer, want er was geen tweede binnenkabel voor handen.

Gelukkig was het dat weekend slecht weer dus dat verzachtte de pijn enigzins. Een paar dagen later, met een nieuwe kabel en een werkend systeem zat ik voor het eerst de fiets. Na 5 minuten fietsen kwam ik er al achter dat ongeduld in dit soort gevallen een slechte eigenschap is. Omdat de Di2 shifter behuizing ruim 5 cm lang is worden je stuurextensions in afstand verlengd en pak je je stuur plotseling op een andere manier vast. Gelukkig wel het juiste inbusje mee dus stuur even wat terug plaatsen in lengte om weer de juiste fit te pakken te hebben.

Nou, tijd om echt te fietsen…….en dan verwacht je een vloeiend, soepel lopend, geruisloos, briljant schakelmechanisme. Maar niets was minder waar. Het viel tegen, het viel zelfs vreselijk tegen. Het schakelen op zich niet en je kon horen dat de derallieurs soepel schakelden, ook op het Rotor blad. Maar toch zat er in vrijwel alle versnellingen een zeer irritant rammeltje. Een rammeltje wat er bij mijn Sram Red niet was. En ik hou niet, nee, ik haat echt rammeltjes in mijn fiets. Redelijk gefrustreerd kwam ik na een uur weer terug en dan krijg je de belangstellende vraag van je ook fietsende ega; En? Reed het lekker, schat? Van die vragen waar je op dat ogenblik ook echt op zit te wachten, maar geheel naar waarheid geantwoord dat het wat tegenviel. Waar zij natuurlijk op antwoordde: Zie je wel, ik zei het toch. Wees dan tevreden met wat je hebt. Met je Sram had je geen rammeltjes………. Als je dan de rest van de avond op je iPad alleen maar positieve reacties leest over Di2 begin je echt aan jezelf te twijfelen. Ligt het aan het gebruik van het Rotor blad? Zit er toch iets niet goed aan de afstelling? Zit er iets scheef?

De volgende dag alles nogmaals nalopen en op de montage standaard leek alles goed in orde te zijn. Vol verwachting op de fiets die avond, maar na
5 minuten kreeg ik al het Bjarne Riis gevoel. Dat is het gevoel zoals hij dat in ’97 gevoeld moet hebben toen hij zijn fiets tijdens de tijdrit in de Tour de berm in slingerde. Pure frustratie en alleen het laatstje restje gezond verstand heeft me tegen gehouden om mijn fiets ritueel iets aan te doen. Mede door het besef dat Riis destijds zijn spulletjes toch echt iets goedkoper kreeg dan ik nu.

Om een lang verhaal kort te maken bleek na nog een paar keer fietsen een andere, niet Shimano, ketting de oplossing te zijn. KMC ketting er op gelegd, wegrijden, en ja…..vloeiend, soepel lopend, geruisloos schakelen. Een technisch wonder. Echt een heel speciaal gevoel. Met windje mee een paar tandjes zwaarder schakelen, je hoort het motortje wat de derallieur aandrijft zachtjes ‘bbzzzzz’ doen en een fractie later rij je een zwaarder verzet. Schakel je nog zwaarder dan richt de voorderallieur zich automatisch mee. Kortom, in twee woorden; Shifting Heaven.

Maar grote vraag is natuurlijk: is het de investering waard. Normaal koop je een losse Dura Ace Di2 groep voor ongeveer € 2000. Zou ik dat er voor over hebben? Nee, is het hele simpele antwoord. Nu het eenmaal werkt en schakelt zoals het moet zou ik het ook niet meer willen missen. Het is verbazend hoe snel je gewend raakt aan de mogelijkheid om én op je shifters én op je remgrepen te kunnen schakelen. Handig net voor en na een bocht of stoplicht. Nog verbazender is het hoe goed je kunt schakelen onder belasting. In een klimmetje even een tandje terug of zelfs voor van groot naar klein en terug. Geen enkel probleem. Het systeem faalt nimmer. Di2 schakelt altijd en overal (alleen eens in de zoveel tijd de batterij opladen). Voor een triathlon als Stein is het werkelijk ideaal als je dit op je fiets hebt zitten.

Maar het is een systeem wat je pas aanschaft wanneer je alles al hebt en geld over of wanneer je een winnend Staatslot hebt. Er valt voor de meesten onder ons veel meer (tijd)winst te halen met een goede wielset, een aerohelm of gewoon een betere fiets. Maar electronisch schakelen heeft de toekomst. Het wachten is op de timetrial shifters van de Ultegra Di2 groep. Wanneer die een feit zijn zal dat de (financiële)drempel enorm verlagen en zullen er naar verwachting wel standaard al een aantal triathlonmodellen met dit systeem worden uitgerust.