Deelnemen op Hawaii is de droom van iedere lange-afstands triatleet. Maar met het jaar wordt het lastiger om je te kwalificeren. Maar desondanks zijn er nog steeds een paar loopholes. Zo kun je via de Ironman Lottery een ticket proberen te bemachtigen, maar soms zijn er ook enkele wedstrijden die de ‘Road to Kona’ binnen handbereik brengen. En dat je daarvoor niet altijd helemaal naar Azië hoeft af te reizen, bewees Diana Gorter dit jaar. Niet alleen kwalificeerde ze zich in een wedstrijd bijzonder dichtbij, ook betekende dat dat ze op Hawaii haar debuut zou kennen op de hele triathlon. Een bijzondere prestatie met een bijzonder traject er naar toe. Hoe kwam dat zo?
Met de juiste mensen om je heen en een grote dosis geluk kan je ver komen heb ik gemerkt. Zelfs tot in Hawaii ;-). Vijf jaar geleden ben ik bij Frank Heldoorn gaan trainen met het doel mijn eerste halve triathlon te volbrengen. Daarvoor deed ik al een aantal jaren triathlon (spints en kwarts) maar door de komst van onze kinderen was het trainen op een lager pitje komen te staan. De uren waren beperkt en zoals gezegd wilde ik toch graag een keer een halve triathlon doen. Zodoende klopte ik bij Frank aan en dat bleek een schot in de roos. Mijn eerste halve ging goed en kreeg de smaak te pakken. Ik boekte enorme progressie en ging meer halve triathlons doen. Hawaii was absoluut een grote droom van me, maar met het gezin en mijn baan stond een hele voorlopig niet op mijn programma. Dit jaar hadden we wel met een aantal clubgenoten ingeschreven voor de halve in Wiesbaden. Vlak na onze inschrijving werd door Ironman bekend gemaakt dat er ook een aantal Hawaii slots zouden zijn. Dat is redelijk uniek, de mogelijkheid om je in Europa op een halve triathlon te kunnen kwalificeren voor Hawaii. De wedstrijd ging goed en ik eindigde voor mij in een mooie tijd en op de vijfde plaats in mijn leeftijdscategorie. Het bleek mijn lucky day, er kwam door een rolldown een extra slot in mijn leeftijdscategorie, de nummers één en drie hadden zich al geplaatst voor Hawaii (het was al laat in het seizoen) en de nummer twee pakte het eerste slot. Maar de nummer vier in de wedstrijd was al naar huis dus ging het tweede slot naar de nummer vijf: mij!
Tri226: Het hele seizoen ging je al lekker. Het begon al met een enorme verbetering op de fiets in Nieuwkoop ten opzichte van de jaren ervoor. Ben je veranderd van trainer, ander materiaal, voeding, of iets anders? Waarbij overigens opviel dat je niet hebt meegedaan aan het zwemonderdeel, maar alleen gefietst en gelopen. Waarom niet gezwommen? Een blessure?
Als ik er zo over nadenk is het eigenlijk een mooi verhaal. Vorig jaar, nota bene tijdens De Nacht van de triathlon, kwam Jeroen van Geele) naar me toe. Het was hem opgevallen dat ik dat seizoen best aardig gefietst had en vroeg zich hardop af waarom ik niet op de fiets van mijn man Fred fietste. Hij had een paar jaar eerder een mooie tijdrit fietsbij Jeroen gekocht maar had de fiets door een slepende blessure helaas weinig kunnen gebruiken. Jeroen bood me aan om kosteloos een fietsmeting te doen om te kijken of de fiets ook voor mij geschikt zou zijn. Met wat aanpassingen bleek dat inderdaad het geval en in Nieuwkoop reed ik er voor het eerst een wedstrijd op. Het voelde vanaf het eerste moment goed, voelde dat ik mijn kracht beter kwijt kon dan voorheen. De “nieuwe” fiets heeft absoluut bijgedragen aan de enorme progressie dit jaar op de fiets maar daarnaast hebben alle schaats- en langlaufuren van de winter zich ook uitbetaald.
Ik ben in Nieuwkoop inderdaad gestart in een duo met Annika Fangmann en heb bewust het zwemonderdeel laten lopen. Ik kan erg slecht tegen kou en de watertemperatuur in Nieuwkoop was voor mij gewoon te laag. In overleg met Frank heb ik in de week voorafgaande besloten om Annika het zwemonderdeel voor haar rekening te laten nemen. Achteraf gezien een goeie beslissing. Mijn lichaam heeft niet geleden van het koude water en ik heb heerlijk kunnen fietsen en lopen.
Tri226: Ook daarna ging onder meer in Didam weer erg goed. Dat moet vertrouwen hebben gegeven voor Wiesbaden?
Na die mooie fietstijd in Nieuwkoop was ik natuurlijk een beetje bang dat het een eenmalige uitschieter was geweest. Toen ik ook in Stein en in Didam goed fietste gaf dat inderdaad vertrouwen, ook voor Wiesbaden. Toch had ik daar wel wat twijfels, het fietsparcours kende immers behoorlijk wat hoogtemeters, niet te vergelijken met de wedstrijden in Nederland. Behalve de klimmetjes in Stein had ik het hele seizoen geen hoogtemeter gereden dus was het toch een beetje afwachten wat het zou worden.
Tri226: Hoe verliep de wedstrijd in Wiesbaden voor je? Had je het verwacht of zien aankomen dat je een slot voor Hawaii bemachtigde?
We vertrokken drie dagen voor de wedstrijd met bevriende clubgenoten richting Wiesbaden. Natuurlijk werden er onderling grappen gemaakt over het Hawaii slot. Iedereen wist dat het een grote droom was en dat ik met een hele goeie dag in de buurt zou kunnen komen van het podium. De kansen waren dus niet nul , maar reëel gezien – met 1 slot in mijn leeftijdscategorie – ook niet groot. Tijdens de wedstrijd was ik er totaal niet mee bezig, wilde deze wedstrijd gewoon zo goed mogelijk doen. Het zwemmen ging goed en het fietsen opnieuw boven verwachting. Het parcours was behoorlijk pittig maar opnieuw kon ik goed door blijven trappen. Vlak voor het parc fermé stond een teamgenoot die riep dat ik tweede lag in mijn age-group, wow! Net toen ik dacht “zou het dan toch gebeuren…” ging het bijna volledig mis. Mijn tas met mijn loopschoenen hing niet op z’n plek. Zelf had ik de tas niet opgehangen, de dag voor de wedstrijd moesten we onze tassen op een andere plek inleveren. Paniek dus. Ook bij de vrijwilligers die enorm hun best deden mijn tas toch te vinden. Net op het moment dat ik me er bij neer had gelegd dat mijn wedstrijd hier dan zou eindigen riep een vrijwilligster dat ze mijn tas gevonden had! Wat een geluk….een voorteken! Het lopen ging voor mijn doen redelijk maar het niveau was hoog en ik werd door drie dames uit mijn categorie voorbij gesneld. Teleurgesteld dat ik van plek twee naar vijf schoof was ik absoluut niet, had een prachtige eindtijd, meer zat er gewoon niet in. We waren allemaal om 5 uur opgestaan, hadden een pittige wedstrijd achter de rug en hadden nog een lange autoreis naar huis voor de boeg. Met een vijfde plaats wachten op de slot verdeling ‘s avonds leek dan ook een dwaas plan. Maar ja, de kans op een slot was niet nul en dit was waarschijnlijk wel de enige wedstrijd de komende jaren waarin ik een slot zou kunnen halen dus… Alle clubgenoten besloten te wachten (wat een toppers!) en gezamenlijk sjokte we vermoeid richting het Kurhaus voor de slotverdeling. Daar gebeurde dus het onwaarschijnlijke en pakte deze enorme geluksvogel een slot voor Hawaii!!
Tri226: Hoe is je debuut op de hele je bevallen? Smaakte het naar meer? Ga je nu in een hele in Nederland starten bijvoorbeeld Challenge Almere?
De dag na de wedstrijd in Wiesbaden begonnen natuurlijk de twijfels. Wat had ik gedaan??! Nu moest ik echt een hele triathlon gaan doen en nog wel in Hawaii, zou ik dat wel kunnen? Gelukkig gaven mijn bevriende triatleten me veel vertrouwen en ook Frank verzekerde me dat ik voldoende basis had om twee maanden later mijn eerste hele te kunnen doen. Ik voerde alle trainingen uit zoals voorgeschreven en volgde alle adviezen zo goed mogelijk op. Dat resulteerde erin dat ik fit en blessurevrij afreisde naar Hawaii. Twee weken voor de start vertrok ik met vriendin en trainingsmaatje Carla van Rooijen (drie jaar geleden ook aan de start in Hawaii), de familie zou een week later arriveren. Die eerste trainingsweek op Hawaii met Carla bleek goud waard. Naast dat het super gezellig was ging het trainen samen perfect. We stonden versteld van de hoeveelheden vocht die we tijdens onze inspanningen verloren. De afgelopen maanden heb ik samen met Frank gewerkt aan een computerprograma dat de gebruiker in staat stelt om tot een optimaal raceplan qua verzorging te komen. Daarin speelt de benodigde hoeveelheid vocht uiteraard een belangrijke rol dus dit was een goed moment het programma te testen in de zwaarst mogelijke omstandigheden.
Het was bijzonder mijn familie in Hawaii te hebben inclusief mijn ouders. Juist voor hen, die zo bezorgd waren, wilde ik laten zien dat ik de wedstrijd gezond kon finishen, liefst met een grote glimlach! De wedstrijd was geweldig. Had er enorm veel zin in, alle twijfels van eerder waren verdwenen. Met behulp van het programma beschikte ik over een goed verzoringsplan en dat gaf vertrouwen. Elke seconde heb ik van de wedstrijd kunnen genieten. Ik voelde me super, hield me precies aan het afgesproken plan en dat pakte perfect uit. Natuurlijk gingen in de marathon rond km 30 mijn benen zeer doen maar de man met de hamer ben ik niet tegen gekomen. Waar ik andere mensen het zwaar zag krijgen en zag wandelen kon ik blijven doorgaan. Ik weet zeker dat mijn perfecte verzorging een heel belangrijk aandeel heeft gehad in mijn geslaagde race.
De laatste kilometers van de marathon zal ik nooit vergeten. Ik liep het dorp weer in en werd “gedragen” door het publiek. Mijn familie en vrienden stonden bij de finish en zagen me met een smile van oor tot oor de finishlijn passeren. Het gevoel over de finishlijn is niet te omschrijven maar hoop het ooit nog een keer mee te maken ;-). Voorlopig staat er geen hele op het programma, Hawaii was een cadeautje dat me min of meer in mijn schoot werd geworpen, structureel trainen voor een goede hele triathlon vind ik op dit moment voor mijn gezin iets te veel van het goede.
Tri226: Wat zijn je plannen voor het volgende seizoen? Hoeveel train je per week en hoe combineer je dat met het gezinsleven?
Concrete plannen voor volgend seizoen heb ik nog niet. Waarschijnlijk “gewoon” weer een paar halve triathlons in Nederland met hopelijk nog een mooie in het buitenland. Op dit moment train ik tussen de acht en de tien uur per week, in het seizoen gaat dat gemiddeld richting twaalf uur. Ik heb het geluk dat mijn man ook gek is van de sport en me veel vrijheid geeft om te trainen. Ik kan redelijk schuiven met mijn werkzaamheden en heb geweldige ouders en schoonouders. Soms is het best wat passen en meten maar met al die geweldige mensen om me heen lukt het om alles te kunnen blijven combineren.
Tri226: Je bent getrouwd met Fred en hebt (voorzover wij weten) twee kinderen. Daarnaast ben je volgens onze bronnen ook nog dit jaar een eigen bedrijf gestart. Hoe combineer je dat allemaal qua tijd en planning? Dat moet een redelijk kunstje time-management zijn?
Ik ben inderdaad getrouwd met Fred en heb twee kinderen, een dochter van 9 en een zoon van 6. Sinds de geboorte van mijn dochter werk ik als freelancer in de IT. Van de zomer heb ik een studie voor gewichtsconsulente afgerond en ben voorzichtig mijn eigen praktijk aan het opzetten. Natuurlijk is het combineren van alles best een uitdaging maar het trainen geeft me juist veel energie voor alle andere werkzaamheden. En zoals gezegd, met de juiste mensen om je heen én met het nodige doorzettingsvermogen en discipline kan je een heel eind komen, zelfs op Hawaii dus!
Dit interview was eerder afgenomen ten behoeve van een artikel in het eerstvolgende Triathlon226 Magazine. Echter, omdat we onlangs moesten constateren dat een bestendige frequentie in de uitgave van magazines al niet gehaald werd en ook in de nabije toekomst onvoldoende geborgd kon worden, is besloten om voorlopig de productie van het Triathlon226 Magazine in de ijskast te zetten. Dit artikel is daarom alsnog op de website geplaatst.
