Hanneke de Boer brak in 2011 door met een fraaie tweede plaats op het NK lang in Almere. Het jaar daarop zagen we haar nauwelijks in actie, maar dit jaar kwam ze sterker dan voorheen terug, met een mooie vierde plaats in Lanzarote, hetgeen haar een slot voor Hawaii opleverde. Welke zij wist om te zetten in een mooie eindtijd en een vijfde plaats in haar age-group.
Hanneke is getrouwd met Rob de Boer, die de laatste jaren ook steeds meer de sport in gezogen werd. Twee jaar geleden maakte hij de documentaire ‘Dwaas of triatleet’, waarin hij Hanneke en een paar clubgenoten van ‘De Zijl’ uit Leiden volgde in hun voorbereiding op Almere. Daarna werd hij binnen de Eredivisie de vaste videoman en werd hij daar heel druk mee.

Tri226: Hanneke, om met jou te beginnen. Vorig jaar stond je grotendeels aan de kant. Wat was er aan de hand?

In april 2012 ben ik aan mijn knie geopereerd. De helft van mijn meniscus is weggehaald en de kruisband bleek gescheurd. Hierdoor was mijn hele wedstrijdseizoen bekeken. Ik had in 2012 al als doel me te kwalificeren voor Hawaii, maar de blessure gooide roet in het eten.

Tri226: Wat heeft je blessure met je gedaan? Wat heb je er van geleerd als het gaat om je training en wedstrijdvoorbereiding?

Mijn blessure heeft me geleerd hoe kwetsbaar je bent/ je lijf is en hoe met één verkeerde beweging een heel seizoen naar de maan kan zijn. Hierdoor ben ik voorzichtiger geworden, heb ik minder risico’s genomen met trainingen en opbouw. Ook ben ik nog beter naar mijn lijf gaan luisteren. Het heeft erg lang geduurd voordat ik het vertrouwen in mijn lijf weer terug had.
Ook heb ik geleerd flexibeler te zijn en planningen om te gooien. Bij het verdraaien van mijn knie in januari 2012 dachten we eerst nog dat het de kniebanden waren. Omdat het allemaal langer duurde dan verwacht en ik dan niet in topvorm kon zijn voor de Ironman Lanzarote 2012 waar ik me wilde kwalificeren voor Hawaii heb ik de wedstrijd omgezet naar Zurich, twee maanden later. Nieuwe trainingstages gepland etc. Vervolgens bleek in maart dat mijn meniscus gescheurd was en ik geopereerd moest worden. Toen ben ik uiteindelijk wel gestart in Zurich, maar ik kon toen nog geen meter hardlopen dus ben na het fietsen volgens plan uitgestapt. Dan moet je in één seizoen steeds je verwachtingen bijstellen en je planning aanpassen.
Doordat mijn knie een zwakke plek is sindsdien heb ik in wedstrijdvoorbereidingen ook vaak mijn schema’s weer om moeten gooien doordat mijn knie ging protesteren. Voor mijn blessure moest en zou ik altijd blind mijn trainingsschema’s volgen, daarna heb ik wel geleerd dat het maar een leidraad is en dat er meerdere wegen zijn die naar Rome leiden (al moet ik eerlijk toegeven dat het me toch het prettigste voel als ik het oorspronkelijke plan kan uitvoeren
Ook ben ik het nog veel meer gaan waarderen als ik kan trainen met een volledig belastbaar lijf zonder zorgen om blessures. Dat scheelt zo ontzettend veel stress!

Tri226: Dit jaar kwam je sterk terug na je blessure, met een mooie vierde plaats op Lanzarote. Hoe was je gevoel in de aanloop naar die wedstrijd? En hoe verliep de wedstrijd in vergelijking met je verwachtingen?

In de aanloop naar Lanzarote heb ik met een enorme focus getraind. Mijn doel was om een slot te halen voor Hawaii. Mijn, of beter gezegd, ons leven stond in het teken daarvan. Om het slot te bemachtigen moest ik mijn agegroup winnen. En wanneer ben je dan goed genoeg in vorm? Ik vind het heerlijk om te trainen, maar naar het einde toe dreigde ik het plezier in het trainen te verliezen omdat ik alleen nog maar met getallen bezig was. Elke training werd een wedstrijd tegen mezelf en het was bijna nooit goed genoeg. Als je dan ook nog veel alleen traint is dat wel zwaar. Het was dan ook goed toen het zover was, de druk was inmiddels hoog genoeg opgelopen. Gelukkig had ik toen ik eenmaal op Lanzarote was voor de wedstrijd vooral ook ontzettend veel zin om weer een hele triatlon te mogen doen na Almere!
De wedstrijd verliep erg goed. Ik had niet verwacht zo lang aan de kop van de wedstrijd te liggen, dat was erg leuk. Het lopen viel me zwaarder dan verwacht. Fysiek na het zware fietsparcours, maar daar was ik op zich op voorbereid, maar vooral mentaal. Ik dacht er een dame uit mijn agegroup 9 minuten achter me zat (terwijl het 20 min was) en ik had het dermate zwaar dat ik niet zeker wist of ik kon blijven hardlopen. Ik was dan ook heel erg bang dat ze me alsnog in zou komen halen en mijn droom dan alsnog in duigen zou vallen. Veel stress dus en een enorme ontlading toen ik over de finish kwam en ik mijn slot voor Hawaii had gehaald. Zielsgelukkig

Tri226: Lanzarote leverde je een slot op voor Hawaii. Was het enigszins gepland of verwacht, of was  het juist een verrassing? In het laatste geval: wat waren je plannen geweest als Hawaii er niet tussendoor kwam?

Ik had me in november 2012 gekwalificeerd op Lanzarote voor het WK 70.3 Las Vegas op 8 september 2013. Dat slot heb ik toen gekocht omdat ik dat dan in elk geval op zak had, ook voor als het slot voor Hawaii niet zou lukken. Rob zag het helemaal zitten om door Amerika te gaan trekken. Toen ontstond al snel het idee voor een langer verlof als het me ook zou lukken me voor Hawaii te kwalificeren, zodat we dan door zouden kunnen vliegen van Amerika naar Hawaii. Als de kwalificatie op Lanzarote voor Hawaii niet gelukt was had ik als backup-plan nog kwalificatie in Zürich….

Als je vraagt: was het verwacht… ik wist niet wat ik kon verwachten van mijn concurrentie. Daarom heb ik als een topsporter geleefd naast mijn werk om de kans zo groot mogelijk te maken dat het zou lukken. En waren er ook backup plannen voor als het op Lanzarote niet lukte…dus het was geen verrassing, eerder een enorme teleurstelling als het niet was gelukt. Maar wel ontzettend fijn dat iets wat je zo graag wilt en waar je zo hard voor werkt en veel offers voor gebracht hebt ook lukt.

Tri226: Dit jaar combineerde je het lange werk met zeer korte stayertriathlons in de Eredivisie, als lid van het XEndurance team. Hoe is je dat bevallen? Was het een beetje te combineren met je Hawaii-voorbereiding? Hebben jullie ook nog specifieke gezamenlijke trainingen gedaan, of was dat met ieders wedstrijdprogramma (nagenoeg) onmogelijk?

Het wedstrijden doen in teamverband vond ik erg leuk. Het is erg gezellig met de meiden van het Xenduranceteam en fijn om ervaringen uit te wisselen, de herkenning, tips te krijgen. We hebben een teamdag gehad waarop we samen getraind hebben, maar verder had iedereen toch zo’n druk eigen programma dat we niet specifiek samen getraind hebben voor de Eredivisie naast de teamdag. Achteraf hebben Rob en ik er nog wel om gelachen dat de vraag: “Wanneer zie jij je man/vriend eigenlijk?” een hele ‘normale’ vraag lijkt aan tafel bij lange afstandsatleten.
De eerste Eredivisiewedstrijd in Enschede heb ik uiteindelijk besloten niet te starten omdat ik geen risico’s wilden nemen een week voor de Ironman Lanzarote, maar Amsterdam kwam mooi vier weken na Lanzarote, dus dat paste prima in de planning en Stein ook. Veenendaal zat weer te dicht op het WK 70.3 Las Vegas en tijdens Almere was ik in Amerika.
De korte afstand op zich is niet mijn specialiteit maar wel leuk als afwisseling en goed om wat aan snelheid te werken. Stayeren en tactisch racen heb ik moeite mee, ik ga liever gewoon in mijn uppie zo hard mogelijk. En laat dan de sterkste maar winnen en niet de slimste, denk ik dan maar dat is ook wel weer de uitdaging.

Tri226: Hoe is de Ironman in Hawaii je bevallen? Volgens verwachting? Wat vond je bijzonder aan het avontuur?

De Ironman Hawaii was fantastisch. Voor mij was het een droom die uitkwam om daar te mogen deelnemen. Ik heb volop van de wedstrijd genoten en het ging boven verwachting [zie ook verslag en filmpje op haar website: hannekedeboer.net). Mijn doelen voor de wedstrijd waren genieten van het feit dat ik mag meedoen aan deze legendarische wedstrijd en het beste uit mezelf halen. Beide doelen heb ik ruimschoots behaald. Een tijd onder de 10 uur had ik niet gedacht te kunnen halen. Vijfde in mijn agegroup was ik blij mee, maar misschien ben ik nog wel meer tevreden met mijn overall klassering als 34e vrouw incl de pro’s.
Ik vond het bijzonder om mee te mogen doen met de beste triatleten van over de hele wereld. De sfeer die er rond de wedstrijd hangt is bijzonder en Kona verandert in 1 groot triatlon walhalla. Ik heb vaak tegen Rob gezegd dat ik toch best nog wel meeviel als ik veel andere atleten zag Iedereen die daar rond loopt is gek van triathlon, gefocussed, gepassioneerd en egocentrisch. De een met nog mooier en duurder materiaal dan de ander.

Tri226: En tot slot: wat zijn je plannen voor het volgende seizoen?

Deelname aan de Eredivisie met het Xendurance Longdistanceteam, maar verder heb ik nog geen plannen.
De afgelopen twee jaar heb ik in een heel strak regime geleefd met een mega strakke planning om zoveel uur naast mijn werk als praktijkverpleegkundige te kunnen trainen, het huishouden te draaien en daarnaast nog sociale contacten te onderhouden. De trainingsuren op zich kon ik wel maken voor en na werktijd en op vrije dagen, maar het grootste probleem is voldoende rust en herstel. Ik heb dat twee jaar met veel plezier gedaan en veel mooie dingen meegemaakt op weg naar Hawaii, maar het heeft ook veel van Rob en mezelf gevergd. Pas nu Hawaii achter de rug is merk ik hoeveel impact het heeft gehad. Onbewust en bewust woog ik al mijn keuzes af of het goed was voor mijn voorbereiding voor Hawaii. Aan één kant is dat vrij overzichtelijk en simpel, maar er blijft weinig ruimte over voor andere dingen. Het meest tekenend vond ik de opmerking van Rob: “Je kunt het nu ook weer hebben over en lachen om dingen die er niet toe doen”. Er is een stuk ontspanning gekomen hoewel ik het intensief toeleven naar een doel ook wel mis.

Nu is het tijd voor meer tijd en ruimte voor Rob, familie, vrienden en andere dingen dan alleen triathlon. Ik zal zeker nog wedstrijden gaan doen maar de bedoeling is wel met een iets meer ontspannen insteek.

Tri226: Over Rob gesproken. Naast begeleider / coach van Hanneke bij wedstrijden ben jij de laatste jaren zelf ook steeds actiever geworden in de sport. Eerst met de film ‘Dwaas of Triatleet’ in 2011, en daarna als vaste filmer van de Eredivisie. Hoe is dat zo gekomen? En hoe bevalt het? En: zit er nog wat leuks in het vat voor de komende jaren?

Dwaas of triatleet ben ik gaan maken omdat ik vond dat ik ook iets ‘groots’ te doen wilde hebben in het jaar dat Hanneke voor het eerst voor een hele zou gaan trainen. Ik wilde daarbij vooral in beeld brengen wat mensen er allemaal voor doen en laten om zo’n doel te halen. Tegelijkertijd laat de film zien dat heel veel mogelijk is als je de focus op zo’n doel kunt houden. Oorspronkelijk was de film bedoeld voor onszelf als leuk document voor later. Vanaf het moment dat ik besloot om naast Hanneke ook drie andere leden van de club te volgen is het steeds groter gegroeid. Toen de grote wedstrijd in Almere begon te naderen heb ik contact gezocht met Eric van der Linden van TriathlonTV om te vragen of ik de film via zijn kanaal kon laten zien. Dat heeft me ook geholpen om door de organisatie van de toen nog Holland triathlon Almere ondersteund te worden bij het filmen op de dag zelf. Ik zag me al aankomen met de vraag of ze me misschien voor de hele dag een motor met bestuurder konden regelen omdat ik zo graag mijn vrouw wilde filmen onderweg. Het feit dat ik kon zeggen dat het voor triathlonTV was heeft me daarbij denk ik wel geholpen. Het was voor mij trouwens voor het eerst dat ik achterop een motor zat met een camera in mijn hand.

Tri226: Eric was meteen erg enthousiast over de productie, die ook goed bekeken is op triathlonTV. Door hem ben ik eind 2011 bij de bond getipt om de wedstrijdverslagen voor de Eredivisie te maken.

Dat bevalt heel goed, maar is ook erg vermoeiend. Een wedstrijdverslag maken van een stayersprint is wel heel andere koek dan een long distance filmen voor een documentaire. Veel hectischer. Het feit dat ik het in principe allemaal alleen doe maakt het niet makkelijker. Helemaal niet als startseries nog eens overlappen ook. Ik maak dan ook altijd een hele strakke planning en gelukkig kan ik tot nu toe bijna altijd op een tweede cameraman rekenen. André Schaap heeft me de afgelopen twee jaar erg goed geholpen, maar start komend seizoen zelf in de eredivisie voor onze club De Zijl uit Leiden. Daar moet ik met de organisatie van de Eredivisie dus nog een oplossing voor vinden, maar dat komt wel goed.

En als ik dan klaar ben met filmen en de laatste interviews zijn opgenomen dan ben ik pas op de helft, want ook de montage en het inspreken van het commentaar doe ik zelf. Meestal begin ik meteen na de wedstrijd als ik thuis ben en werk ik door tot midden in de nacht, dan ga ik de volgende dag vroeg weer verder. Mijn streven is altijd om het verslag de volgende dag nog online te zetten. Dat is ook het leukste voor de deelnemers. Maar ik rust er meestal niet echt van uit, nee.

De komende jaren hoop ik mijn videowerk steeds verder uit te bouwen. Het leuke is dat er ook steeds meer opdrachtjes komen die weinig tot niets met triathlon te maken hebben. Niet dat triathlon niet leuk is, maar een beetje variatie is altijd welkom. Ik zou misschien wel weer eens een groter project willen oppakken, maar afgelopen jaar was op momenten echt te druk, dus ik probeer wel een beetje balans te vinden tussen mijn gewone baan die ik ook nog heb, het videowerk voor El Campesino en zelf ook nog eens een beetje sporten en andere dingen doen.

Tri226: Hoe is Hawaii voor jou geweest als betrokken toeschouwer?

De wedstrijd op Hawaii was echt het moment waarop alle inspanningen en offers van ons beiden van de afgelopen twee jaar werden terugbetaald met een geweldige dag. Het belangrijkste doel van Hanneke was om lekker te knallen, maar vooral van de wedstrijd te genieten. Toen ik dat gezicht zag toen ze uit het water kwam wist ik al dat het helemaal goed zou komen. Die glimlach zit er dan op gebakken en komt er de rest van de dag niet meer af. De twee zussen van Hanneke waren voor de wedstrijd naar Hawaii gevlogen, dus ik ben op raceday grotendeels met hun opgetrokken. Wel een beetje gestress met heen en weer rijden en met filmen, maar dat hoort erbij.

Tri226: De ‘aftermath’ voor de Nederlandse ploeg was behoorlijk minder, na het trieste nieuws van het overlijden van Bas zijn vader. Hoe zijn jullie daar mee omgegaan (zowel tijdens het bekend worden tijdens de wedstrijd, als daarna)?

Met de zussen van Hanneke was ik onderweg naar een kruispunt op het parcours waar iederen langs zou komen. Toen kregen we via SMS uit Nederland het bericht dat de vader van Bas de dag voor de wedstrijd was overleden. Onbegrijpelijk. Een nachtmerriescenario van jewelste. Ik ken hem niet persoonlijk, maar je trekt het je toch aan. Iedereen had Bas natuurlijk gevolgd in zijn weg naar Hawaii en we zaten ook met z’n allen een beetje te hopen op de verrassing die waarvoor hij zou zorgen in die wedstrijd. In plaats daarvan gebeurt hem zo’n beetje het ergste wat je een dag voor de wedstrijd kan overkomen. Dat is zo’n niet te bevatten contrast. Dat het hem nog gelukt is om uit bed te komen en aan die wedstrijd te beginnen getuigt echt van een enorme wilskracht, vind ik.

Hij stapte uiteindelijk uit de wedstrijd op het punt waar wij stonden. Daar werd hij opgehaald door Mark Oude Bennink en een paar andere mensen uit zijn team. Dat is geen leuk gezicht. Dat nare gevoel ben je dan niet zomaar kwijt, maar ik heb wel mijn best gedaan om dat zoveel mogelijk te parkeren. Je helpt er niemand mee, en we waren er ook nog om Hanneke te steunen en zelf de wedstrijd in ons op te zuigen. Hanneke heeft er tot na haar finish niets van geweten. Ik vind dat maar beter ook. Op deze manier kon ze onbevangen van alles genieten. Toen ze haar bloemenkrans en medaille gekregen had en een beetje bijgekomen was heb ik het haar verteld.

Tri226: Wordt er bij jullie thuis aan de keukentafel of ‘s avonds op de bank nog over andere dingen dan triathlon gesproken? Zag laatst een leuke foto voorbij komen waarin je bezig was een gitaar te bouwen?

Er wordt ook wel eens over andere dingen gepraat, maar het is vaak wel triathlon of triathlon-gerelateerd. Daar heb ik soms wel eens genoeg van. Nu, na Hawaii, hebben we ineens een stuk meer tijd om ook andere dingen te doen. Naar musea, naar de film, familie en vrienden zien. Dat is wel heel erg leuk. En muziek is ook altijd een hobby van me geweest. De tune van de eredivisiefilmpjes heb ik bijvoorbeeld ook zelf gecomponeerd en opgenomen. Maar gitaar spelen ben ik ongeveer tien jaar geleden mee opgehouden. Ik heb mijn gitaar toen ook weggegeven, dus ik had niks meer. Dat begon opeens weer te kriebelen. Geïnspireerd door een vriend die dat ook eens gedaan had ben ik toen aan mijn eigen gitaar begonnen.

Dit interview was eerder afgenomen ten behoeve van een artikel in het eerstvolgende Triathlon226 Magazine. Echter, omdat we onlangs moesten constateren dat een bestendige frequentie in de uitgave van magazines al niet gehaald werd en ook in de nabije toekomst onvoldoende geborgd kon worden, is besloten om voorlopig de productie van het Triathlon226 Magazine in de ijskast te zetten. Dit artikel is daarom alsnog op de website geplaatst.