Zij is Danne Boterenbrood, hij is Jan van Berkel. Samen maken ze deel uit van Team Nederland en strijden ze voor Olympische deelname in Londen 2012. Volg hier hun belevenissen, proef uit de NTC-keuken, smul van trainingsrecepten van de toppers en leef mee met hun raceavonturen. Danne en Jan nemen je mee van continent naar continent, van maand tot maand, op weg naar de berg Olympus. Kijk elke twee weken op de site voor een bijdrage van Jan of Danne. And remember folks….Orange is the new Cool!
Grijze haren
SITTARD – Ga er maar aan staan: zes vrouwen en één man. De puberteit nog niet zo lang geleden ontgroeid. Ieder met z’n eigen persoonlijkheid en problemen. In sommige gevallen stijf van de zenuwen en de stress. Onderling niet altijd in volledige harmonie en in de meeste gevallen ver van huis.
Grijze haren zou je er van krijgen en soms misschien wel de neiging om het gezelschap het zelf maar eens te laten uitzoeken. Maar zolang ze de verantwoordelijkheid hebben om ons zonder al te grote kleerscheuren over de wereld te loodsen is dat geen optie. Over wie ik het heb? Over de coaches, zeven dagen per week in touw en in sommige gevallen onze rotsen in de branding.
Hoofdtaak van de coaches is het begeleiden van de het team op de meest denkbare gebieden. En dat houdt niet op bij het schrijven van schema’s en het voorbespreken van de wedstrijd. Vaak zijn het juist de randzaken die de meeste aandacht nodig hebben en is het rondom de wedstrijden immer piekuur.
Vooral vlak na de finish is de chaos compleet en is het alle hens aan dek om de situatie enigszins onder controle te krijgen. Waar de een van enthousiasme bijna van de stoel stuitert, vertelt de ander vol overtuiging dat ze nooit, maar dan ook nooit meer een triathlon doet. Als het ZO moet! Tegelijkertijd valt er nog een derde al tollend over de finish en ligt de vierde al gestrekt bij de EHBO voor het nodige oplapwerk. Nummer vijf heeft intussen nog een akkefietje met een ITU-official en nummer zes lijkt wel in het niets opgelost.
Chaos is er niet alleen rondom de wedstrijden, ook een op het oog vlekkeloze trainingsstage kan soms flink wat stressvolle momenten bevatten. Nog zie ik een van de coaches enigszins gepanikeerd om zich heen kijken toen de teambus plotsklaps met drie lekke banden in het rustieke St. Moritz stond. Tel daar blokkerende creditcards, haperende walkie-talkies, verloren autosleutels, miscommunicaties over de training, honderden dollars aan overbagage en onstuimige after-parties bij op en het feest is compleet.
Het is daarom denk ik ook niet voor niets dat ik de
MANNEN
’s avonds soms nog even zie vertrekken naar de plaatselijke kroeg, voor een welverdiend biertje ter afsluiting van opnieuw een roerige dag. Klus geklaard, iedereen weer heelhuids op het thuishonk gekregen. Ik geef ze geen ongelijk…
PS: Zes vrouwen en één man? Dat op zich is al reden genoeg voor grijze haren, maar dat terzijde en stof voor een volgende column…
