Zij is Danne Boterenbrood, hij is Jan van Berkel. Samen maken ze deel uit van Team Nederland en strijden ze voor Olympische deelname in Londen 2012. Volg hier hun belevenissen, proef uit de NTC-keuken, smul van trainingsrecepten van de toppers en leef mee met hun raceavonturen. Danne en Jan nemen je mee van continent naar continent, van maand tot maand, op weg naar de berg Olympus. Kijk elke twee weken op de site voor een bijdrage van Jan of Danne. And remember folks….Orange is the new Cool!
De Starbucks-muffin
SINGAPORE – 29 vluchten, ruim 80.000 kilometer, 17 verschillende vliegvelden,
4 verschillende continenten en 17 wedstrijden. Dat zijn de cijfers van het afgelopen jaar en het jaar is nog niet om.
De laatste twee maanden ben ik welgeteld tien dagen thuis geweest. Inpakken, uitpakken, de fiets opbouwen en afbreken, onmogelijk vroeg opstaan, de dagen kwijt zijn, de jetlag niet meer bijhouden, midden in de nacht naar huis bellen, je afvragen in welk land je eigenlijk bent en hoe laat het daar is, overal nog denken te kunnen betalen met euro’s… Het hoort er bij, maar soms is er ineens een moment waarop je je afvraagt wat je eigenlijk aan het doen bent en hoe lang het nog duurt.
Na een superrace, na een slechte race, na een zwaar trainingskamp of op doorreis; moe, blij, vies, verdrietig, gaar, gehavend of in welke toestand dan ook, voor mij is er altijd één constante factor in al dit gereis: de Starbucks-muffin. Niet de volkoren banaan-walnoot-muffin, niet de low-fat blueberry variant, niet de o zo gezonde wortelversie, nee de grootste caloriebom die in de vitrine staat: de dubbele chocolademuffin. Ik denk dat ik in mijn leven nog vrijwel geen Starbucks voorbij ben gelopen op het vliegveld zonder deze chocoladebom te kopen. Past het in het ons dieet? Vast niet. Is het goed voedsel? Hmmmm. Zorgt het ervoor dat je voor heel even alles vergeet en gelukkig bent? Ja.
Het afgelopen jaar is mijn meest hectische triathlonjaar tot nog toe geweest, en ik denk dat dit voor meer mensen uit team orange geldt. Via Zuid-Amerika en Lanzarote naar Australië, terug naar Europa en tot slot de finishing touch in Azië. Ik heb op de meest bijzondere plaatsen geracet en getraind en ontzettend veel nieuwe herinneringen gemaakt. Vechten om weer aan de kant te komen tijdens de triathlon van Vina del Mar (Chili), volledig geroosterd worden in La Paz (Argentinië), onvergetelijke euforie in Hamburg, drie weken trainen in een van de voor mij mooiste trainingslocaties ter wereld, rondjes racen om Buckingham Palace en worstelen om weer boven water te komen in Beijing.
Ik heb gelachen, gehuild, gesmeten met ijsblokjes, gemopperd, afgezien, genoten en gebaald. Misschien dat het een teken was op de terugreis bij de Starbucks op het vliegveld van Singapore. De chocolademuffins waren op. Time to go home.
