Christel traint sinds begin juli (2010) bij Lars Karmelk. Hieronder volgt haar verhaal…

In 2004 is me al eens gezegd, als je harder wilt lopen, dan moet de hartslag omlaag. Ja, ja ,zal wel. Dan moet ik wat rustiger aan doen en dat wil ik niet. En dus liep ik eigenwijs door. Het is me daarna nog wel eens gezegd, dat ik verkeerd train, maar weten is stap een en veranderen is dan nog een stap te ver.
Pas dit jaar ben ik mezelf enorm tegen gekomen, helaas. Zwemmen ging de afgelopen winter lekker, maar na de winter kakte dit in en zat er niets geen snelheid meer in. Fietsen ging ook niet lekker en het liefste sloeg ik de training over, altijd maar dat zelfde rondje en tempo. En bij looptraining op de club: een rondje buitenom en ik kon het niet eens meer bijhouden! In de wedstrijd ging ik het ook merken. In Lanzarote ging het lichtje uit en moest er de laatste 20 km gewandeld (!) worden. Dit moest anders. Een trainingsmaatje, die het ene na het andere goede resultaat neerzette, vertelde dat hij heel rustig trainde en heel gevarieerd.

Dat sprak mij ook wel aan, hoe luier hoe beter en als het dan ook nog werkt. Via hem heb ik me dan ook bij Lars aangemeld. Na Neerpelt, wat ook mislukt was, ben ik met het schema gestart. .Ben toen wel geschrokken van het aantal uren, het leek me veel te weinig. En ik kon met die hartslag ook niet hard, zo kreeg ik toch veel te weinig kilometers? Hoe moest ik ooit Almere halen? Maar goed, gewoon proberen. Bij anderen werkt het ook, waarom bij mij dan niet? Naarmate het schema vorderde voelde ik me steeds beter en ik had ook gewoon tijd over. Het trainen is ook gewoon weer leuk en gevarieerd geworden, stukje lopen, stukje fietsen of anders om. Alleen bleef het wel knagen, hoe kan ik met maar hoogstens 2 uur looptraining, de marathon uit lopen? De laatste lange duurloop was in Stein en de Rotterdam marathon. Dat was al weer lang geleden.

Almere kwam er aan. Ik had een voedingsplan gekregen, want ook op dit onderdeel maak ik er een potje van. Het zwemmen ging zoals altijd, ik kom wel een keer aan. Daarna fietsen. Dat was lastig, ik wilde minstens 33 km/uur rijden en liever niet op de opgegeven hartslag.. want die past daar (nog) niet bij. Voedingsplan lukte het eerste rondje goed, in het 2e en 3e rondje werd het noodweer, toen was de aandacht en motivatie wat verslapt/weg.Voedingsplan liep in het honderd en ook de km teller deed het niet meer door al dat water. De hartslag was ook ver weggezakt.. Waarom laat ik me altijd zo beïnvloeden door het weer? Na een veel te lange tijd kwam ik eindelijk in de wisselzone aan en mocht ik gaan lopen. Hoe vervelend ik het fietsen vond, hoe leuk het lopen was. Na de wissel voelde ik mijn benen helemaal niet, dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Lekker! En het lopen ging eigenlijk heel ontspannen op hartslag. Nou, dit had ik op een losse marathon nog niet eens zo meegemaakt. Het was echt genieten. Als dit al de opbrengst is van maar 8 weken anders trainen, dan ben ik heel benieuwd hoe het volgend jaar in Lanzarote, Neerpelt en Almere zal gaan! Hopelijk lukt het deze winter de hartslagzones op orde te brengen en wat snelheid op te gaan bouwen met lopen en fietsen. Ik was blij verrast in Almere dit jaar(over het lopen, niet de tijd..) en heb mijn motivatie om te trainen weer terug, ondanks dat 2010 niet mijn meest leuke seizoen was.. Lars bedankt tot zo ver!