video

 

De kracht van Mark Allen

Mark Allen, 6-voudig winnaar van de Ironman Hawaii, doet zijn geheim uit de doeken. Na enkele malen naast de winst te hebben gegrepen in de Ironman Hawaii of zelfs met pech te zijn uitgevallen grijpt hij in 1989 in zijn 7e poging de winst in de meest prestigieuze en meest tot de verbeelding sprekende triathlon van deze aardbol.

In een rechtsstreeks duel klopt hij Dave Scott, op dat moment al in het bezit van
6 titels op Hawaii. En juist die Dave Scott had tot dan een ticket voor optimaal presteren in Kona. Waarom Scott nagenoeg onverslaanbaar was op Hawaii had voor een groot deel te maken met zijn trainingsplanning. Het hele jaar stond in het teken van die ene wedstrijd, een soort van alles of niets. Hij wist z’n trainingen zodanig te reguleren dat hij op het juiste moment topvorm bereikte. Allen wijzigde in 1989 zowel in fysiek als mentaal opzicht zijn strategie. De afloop is bij velen bekend….

Topvorm

Wat ligt er nu ten grondslag aan het fenomeen topvorm? Het is duidelijk dat we in de opbouw naar een evenement bewust gas terug moeten nemen in training om uitgerust aan het volgende trainingsblok te beginnen.

Bewust rustmomenten inplannen en je daar aan houden is voor sommigen behoorlijk lastig als de wedstrijdkalender op de mat ligt.
Door de wet van de verminderde meeropbrengst moeten we gaandeweg de opbouw het lichaam steeds langer en/of intensiever moeten belasten als continue aanpassing aan de training willen bereiken. Dit kunnen we natuurlijk niet in het oneindige doen en daarom moeten we binnen de belastbaarheid die je fysiek en mentaal hebt een piekbelasting definiëren en uitwerken.
Periodisering is er dan om op het belangrijkste moment in je trainingsopbouw de maximale trainingsbelasting te bereiken. Om er vervolgens de vruchten van te plukken. Rustig naar dat moment toewerken was een van de krachten van Dave Scott. En daarnaast beheerste hij onder meer het bewust inpassen van “ trainingswedstrijden” in functie van het grote doel. Wedstrijden die in het teken staan van testen van de vorm en verbeterpunten definiëren voor het volgende trainingsblok.

Mark Allen heeft ’t in zijn filmpje over ‘ five Ironman trainingdays’. Hij besloot tot deze aanpak over te gaan na analyse van zijn prestaties tot dan toe en kennelijk op basis van zijn analyse dat hij van deze training ook echt beter werd. De jaren ervoor waren zijn trainingsdagen maximaal
6 uur. Hij ging vervolgens in de wedstrijd stuk tussen
6 en
8 uur wedstrijd, precies het moment waarop de beslissing viel in de race. Blijkbaar heeft Allen van elke mislukte poging zoveel bijgeleerd over zijn lichaam dat hij er nu aan toe was om deze maatregel te nemen. Eerder ging hij de mist in omdat hij dacht dat hij meer moest gaan trainen dan Dave Scott. Die belastbaarheid, zowel fysiek en mentaal had hij niet. Hij moest dus leren om naar zichzelf te kijken en om te blijven volharden om te doen wat de Ironman van hem vroeg.

Periodisering

Wat de Ironman van Allen vroeg staat in direct verband met zijn toegenomen inzicht in zijn fysieke en mentale belastbaarheid. Uiteindelijk wist hij in deze ingewikkelde puzzel zijn optimale balans tussen belasting en herstel te vinden.
Van alle ingrediënten die in de trainingen kunnen stoppen zul je een goed mix moeten vinden tussen de a-specifieke trainingen, krachttraining in de fitness en specifieke zwem-,fiets-en looptrainingen waaronder krachttraining in het water, op de fiets of met lopen. Qua intensiteit zullen we vooral tussen 60 en 90% van de maximale hartslag moeten trainen en de training an sich verdelen we onder in lengte en intensiteit.
Als we kijken naar het totaal aantal uren dat je-fysiek en sociaal- kan trainen en stel dat het 12 uur per week is zorg dan dat je rustig naar dat maximum van 12 uur toe traint. Zorg dus voor een rustige opbouw van de totale trainingstijd naar je piekwedstrijd of periode toe.

Wat zijn jouw ‘Ironman training days’ vraagt Mark Allen zich hardop af. Iedereen zal dat voor zichzelf moeten bepalen of met behulp van een goede trainer.
En wissel de kentrainingen af met hersteltrainingen en herstelweken van bijvoorbeeld 1 week. Ook binnen de microcyclus (1 trainingsweek) is het belangrijk om belasting en herstel met elkaar af te wisselen.

Gaandeweg de opbouw zul je omvang en intensiteit laten toenemen, echter nooit tegelijkertijd want dat leidt niet tot de gewenste trainingsaanpassing of erger nog oververmoeidheid of overtraining.
Hoe dichter de wedstrijd dichterbij komt hoe meer je training richting wedstrijdintensiteit stuurt. Ook daar is je belastbaarheid belangrijk om in de gaten te houden. Teveel intensiteit in je training kan leiden tot onvolledig hersteld beginnen aan de volgende training. Mark Allen heeft in de periode dat hij harder dan Scott wilde trainen waarschijnlijk teveel intensiteit en omvang toe laten nemen in z’n opbouw. Met onvolledig herstel als gevolg.

Te weinig doen op het piekmoment in de trainingsopbouw kan ook, zo maakt Allen duidelijk. Hoewel hij ook zijn angst voor de race overwint interpreteer ik vooral zijn gewijzigde trainingsaanpak als belangrijkste succesfactor voor zijn succes dat jaar en zijn overwinningen daaropvolgend in 1990, ’91,’92, ’93 en ’95. Hij wist zijn optimum qua belastbaarheid dat jaar klaarblijkelijk ten volle te benutten. Een fantastische climax na de mislukte pogingen in de jaren daarvoor.

Het filmpje eindigt met kippenvel als Allen de finish nadert. Voor elke triatleet, van welk niveau dan ook, is het nastrevenswaardig om op D-day het allerbeste van jezelf te kunnen geven en mede daardoor met opgeheven hoofd en relatief fris de finish te passeren!

Succes met periodiseren!