Ruim twintig jaar heeft het me gekost om een sport te vinden waarin ik mijn “ziel en zaligheid” kan leggen. Niet dat ik zoekende was, laat staan dat ik dit zou vinden, maar dat het allemaal zo zou uitkomen zal bij velen veel verbazing hebben gewekt.

De bossen en zanden bij Zelhem zijn vlak en een uitstekende omgeving om duurloopjes te doen. Plekken als ‘t Zand, het gat van Radstake of Wolversveen doen mijn hart sneller kloppen. Figuurlijk gezien dan in deze context, maar ook letterlijk want het was heerlijk om hier te lopen op zwoele zomeravonden en de heerlijke geuren van de Zelhemse zomers op te snuiven. Hardlopen was voor mij in die tijd therapie, een heerlijke manier om rust en energie in mijn onrustige ziel te krijgen.

Het achterhoekse dorpje kreeg ook een zwembadje. Twintig meter lang. Ik ontdekte het plezier van het zwemmen daar, maar was er toendertijd nog niet echt voor in de wieg gelegd. Al met al moet hier een soort basis zijn ontstaan voor mijn “triathlon carrière”, vijftien jaar geleden.

Carrière tussen aanhalingstekens want kort is ie wel. Inmiddels woon ik in Arnhem waar men dit soort hobby’s veel beter kan uitvoeren. Dat zit niet zozeer in de omgeving, maar dan meer de verenigingen de stad heeft. Het is beter georganiseerd en ik zie ook meer lotverwanten trainen.

Voormalig bestuurslid van Triathlon Vereniging Arnhem Carola Bremer kende ik al van vroeger toen ik nog in Zelhem woonde. Ze nodigde mij in 2000 uit om eens mee te trainen bij TVA. Dat ik na een tijdje inging op deze uitnodiging was de beste keuze die ik maken kon.

Natuurlijk moest er bij TVA ook gefietst worden. Het plezier daarin vond ik snel, hoewel het technische aspect nog wel gevonden moest worden. ‘s Winters begonnen we met mountainbike trainingen in de bossen bij Papendal. Geweldige manier om de kracht en uithoudingsvermogen af te wisselen met intervalletjes. Regelmatig schreven we ons in om in de Arnhemse omgeving deel te nemen aan tourtochtjes.

In de zomer ruilden we onze mountainbikes in voor de racefiets. Het seizoen werd meestal ingeluid door een trainingsweekend naar onder meer de Eifel en Sauerland onder vaste regie van Norbert en Sjoerd die ons met veel enthousiasme door de dagelijkse trainingen heen loosden. Tijdens een van die trainingsweekeinden werd er hartelijk gelachen tijdens het verblijf bij Herr und Frau Rosenstengel in Winterberg waar wij met zo’n twintig man werden ontvangen in een typisch Duits huis, rijkelijk versierd met kitserige prullaria. Fraulein kookte er het eten en naar ons idee verliet ze de keuken nooit. Arme Herr Rosenstengel die zo zijn best deed om het huis sauber te houden, en ons er probeerde toe te brengen onze schoenen binnenshuis toch vooral uit te doen…

Hier was het ook voor velen de eerste kennismaking met Rob Barel, die was uitgenodigd om mee te doen. Dat hij op zijn mountainbike nog veel sneller kon fietsen dan wij op de racefiets, liet ons nog eens zien wie de baas was. Toen hij zijn helm achter zijn shirt stopte en hoogzwanger leek, deed dat het ijs al snel breken.

Inmiddels vijf jaar later heb ik me gekwalificeerd voor het WK op Hawaii. Ironman. Moeder aller Triathlons. De plek waar 3800 meter gezwommen moet worden in de pacific, 180 km gefietst moet worden langs de zee over vulkanisch terrein en daarna een zware marathon wordt gelopen. Dit is toch niet geheel het idyllische beeld wat men heeft bij Hawaii, doch het verkrijgen van een startbewijs is een grote wens voor veel triatleten. Je kunt je kwalificeren door bij Ironman wedstrijden in jouw leeftijdscategorie hoog te eindigen. Dit is me dit jaar in juli in Frankfurt gelukt.

Carola Bremer is inmiddels voor een gedeelte van het jaar naar Frankrijk verhuisd en heeft samen met haar vriend Cor Kooy fietsvakantieorganisatie C&C Cycling opgericht, vanuit een camping in de Auvergne. Hier heb ik eind augustus mijn eigen trainingsstage gehad. De omgeving is uitermate geschikt voor zowel mountainbikers als wielrenners en de camping waar men gehuisvest is bied een goed onderkomen.

Het was heerlijk om niet te hoeven koken, aangezien er een dagelijkse sportmaaltijd op het menu stond. Een van de leuke dingen is het beklimmen van de Puy de Dôme, een vulkaan van ongeveer 1500 meter. Daarnaast heeft men een eigen klimtijdrit van ongeveer 10 km georganiseerd. Wie daagt me uit om mij van de eerste plek te halen? De locatie is niet al te toeristisch en daardoor een ontdekking. Juist in de voorbereiding op Hawaii was dit voor mij een goede afwisseling.

Het was een lange zomer waar voor mij het hoogtepunt van het jaar nog moet komen. Op zestien oktober verschijnen vijftienhonderd atleten aan de start op een eiland in de Stille Oceaan. Heet zal het daar zijn, vooral heet. Ik verlang ernaar, maar ik verlang ook naar de dag erna, wanneer ik hopelijk met een voldaan gevoel kan terugkijken op een geweldig seizoen en na mag genieten van Hawaii.

Aloha, Daniel

Voor Cees.
Mijn prestatie in Hawaii draag ik op aan mijn zeer goede vriend Cees Kant, die kort voor mijn vertrek op 3 oktober 2004 bij een auto ongeluk om het leven is gekomen.