The Lanza-Road: Ironman
4 KiKa (12)

Erik Lentfert (foto: Margot Oude Wolbers)

De januarimaand zorgde bij mij voor aardig wat hoofdbrekens. Qua training ligt het allemaal wel op schema richting Lanzarote, maar ik merkte dat ik moeite had en heb om de focus scherp te houden. Daardoor ben ik eens gaan nadenken over hoe ik tot dit besluit ben gekomen, de weg er naar toe en mijn doel in de toekomst.

Of het, drie maanden voor de Ironman Lanzarote, nou het beste moment is om dit op te schrijven waag ik te betwijfelen. Maar ik wilde aan het begin alles aan het papier toevertrouwen wat me bezighoud op de weg naar Lanza, mijn eerste hele triathlon. Daar horen ook twijfels bij.

Eigenlijk was ik altijd nogal op mezelf ingesteld: egoïstisch gaat misschien te ver, maar ik denk dat een aantal factoren elkaar in de afgelopen jaren hebben beïnvloed. Door lang vrijgezel te blijven heb ik altijd de dingen kunnen doen die ik wilde doen. En die deed ik dan ook. In overvloed. Eerst heel veel aandacht op de volleybalsport, extreem veel uitgaan… en toen ik in 2008 weer in aanraking kwam met de triathlon werd ik ook daar meteen volledig door geconsumeerd. Mede doordat ik vrij snel aardige resultaten begon te boeken werd dat patroon alleen maar extremer, ondanks het feit dat er inmiddels een stabiele relatie was. Dit had wel het positieve gevolg dat ik niet meer ieder weekend in de kroeg zat en dat kwam mijn sportieve prestaties weer ten goede.

Maar de geboorte van mijn zoontje, in de zomer van 2011, heeft een aantal zaken toch wezenlijk veranderd. In eerste instantie had ik toen al de keuze gemaakt om de hele Ironman van Lanzarote te gaan doen en daarvoor het nodige in werking gesteld. Vol goede moed en gemotiveerd ging ik aan de slag om richting dat doel te werken. Je hoort echter wel eens van vrouwen, wat een zwangerschap met ze doet en een gewijzigde hormoonhuishouding. Nou, volgens mij ben ik door een soortgelijk stadium gegaan. Alleen dit is blijvend. Was triathlon voorheen alles, wilde ik er alles voor laten en graag uitblinken in alles wat ik deed, vooral sportief, die drive is nu volledig weg. Ik wil er zijn voor mijn gezin. En helemaal nu er een tweede aankomt. Het heeft een kant in me losgemaakt waarin ik niet had voorzien dat ik die had. Het verrijkt mijn leven en heeft het vuur als triatleet in me wel gedoofd.

Wat nu? Dat zal ik vertellen. Nog één keer vlammen! Voor ogen houden waarom ik destijds enthousiast ben geworden voor Lanzarote. Daar wil ik het doen. Nog een keer proberen afgetraind te raken (Frank Heldoorn verheugde zich anderhalf jaar geleden op een 6 tot 8 kilo lichtere Erik: ondanks alle PR’s die ik verbroken heb afgelopen jaar zijn die tot stand gekomen met overgewicht). En ik heb zelfs mijn Ironman4KiKa traject een epiloog gegeven: met het toetreden tot de Challenge Family heb ik besloten ook nog in Almere te starten dit jaar. Ik heb de uren voor Lanzarote er dan toch al ingestoken, dus die paar maandjes extra… Wellicht leveren die ook nog wat extra’s op voor KiKa! En daarna ga ik mijn trainingsintensiteit drastisch naar beneden bijstellen, 2-3 keer per week en af en toe een achtste of kwart om fit te blijven en een nog constructievere bijdrage leveren aan het thuisfront. Ik kijk er nu al naar uit!

Gerelateerde berichten: