Toen ik de vorige column schreef had ik al in gedachten dat mijn volgende column een reflectie zou worden op een hopelijk fantastisch debuut op de hele triathlon van Almere. Een stoer verhaal met veel heroïek, ontberingen, maar een prachtige bekroning op maandenlange trainingsarbeid. Ik sloot ook af met de woorden van mijn coach Frank Heldoorn, “understand the process, enjoy the outcome.” Nou, er viel verdomd weinig te genieten. Op de dag van de wedstrijd lag ik met een bacteriële infectie aan de luchtwegen en koorts in bed.
Ik had het wedstrijdverloop al helemaal in gedachten. Diverse scenario’s speelden zich af in mijn hoofd. De maandenlange trainingen moesten omgezet gaan worden in een mooie prestatie. Ik had wel last gekregen van mijn achillespezen, maar deze werden zeer vakkundig behandeld door mijn fysiotherapeut en met het wisselen van schoeisel leken de klachten precies op tijd te verdwijnen. Wel verbaasde ik me over het extensieve programma een week voor de race: op zaterdag vier uur (voornamelijk lopen) en op zondag zeven uur (zes uur fietsen en één uur open water zwemmen). Maar het zou allemaal wel goed zijn, hield ik mezelf voor. Het scenario dat ik niet zelf had kunnen bedenken: mijn Almere 2012.
Achteraf vermoed ik dat ik dat laatste weekend net over de weerstandsgrens ben gegaan. De maandag erna pakte ik een rustige zwemtraining. Nog niets aan de hand, wel veel hoesten. Geen pretje als je met je hoofd in het water ligt kan ik je verzekeren.
Op dinsdag een rustige koppeltraining. Met het gevoel alsof er cement in plaats van bloed door mijn aderen liep. Ik kreeg de pedalen nauwelijks rond en alles deed zeer. Na afloop onder de douche koud en rillerig. Hè verdorie, het zal toch niet, vlak voor de race… Met verhoging naar bed. Paracetamol en vroeg onder de wol.
Woensdag. De koorts lijkt verdwenen. Ik voel me ook weer wat beter. Dus gewoon aan het werk. Dit is waar ik op hoopte, gewoon iets geks en niets aan de hand. Hoopte ik. Wel de ochtendduurloop geskipt voor alle zekerheid. Met acupunctuur de luchtwegen proberen open te krijgen. Het grieperige gevoel bleef echter wel, overal spierpijn. Stug door aan de paracetamol, weer vroeg het mandje in.
Waar een verbetering was verwacht en gehoopt volgt de terugval. Donderdag. Ik voel me niks beter, slechter zelfs. Ik wil er nog niet aan, maar moet toch stilletjes met een rampscenario rekening gaan houden. Het Apollo hotel gebeld wanneer de kamer (geboekt voor twee nachten) uiterlijk geannuleerd kan worden. Dit kan gelukkig nog kostenloos tot vrijdagochtend. Nog één kans dus, wederom goed rusten en hopen op een wonderbaarlijk herstel…
Vrijdag. Heerlijk geslapen, maar voel me doodweg ellendig. Wel doen, niet doen, wel doen, niet doen… Ik begon me af te vragen: als ik me zo voel, zou ik dan een tien kilometer wedstrijd gaan lopen. Nee. Daarmee werd het antwoord voor de Holland Triathlon ook meteen gegeven. Met pijn in het hart het Apollo hotel gebeld. Want stel dat ik me in de loop van de dag toch ineens beter ga voelen… als ik gebeld heb is er geen weg meer terug. De telefoon gaat over. Er wordt opgenomen. En een minuut later is de annulering gemaakt. Geen hele voor mij. Daarna ook maar eindelijk ziek gemeld voor het werk, nu proberen echt te herstellen.
Zaterdag. De triathlon. Op de weg naar de Ironman Lanzarote had dit de grote test moeten zijn. En dan zijn de omstandigheden ook nog eens perfect… Ik had niet zoveel met Almere, vanwege het onaantrekkelijke parcours in de polder. Ik dacht nog, had nou beter naar mezelf geluisterd en gewoon Kopenhagen gedaan. Blijkbaar dacht mijn lichaam daar hetzelfde over. De uitslagen ook niet echt meer gevolgd, de knop maar omgezet. Dit was een iets andere triathlon Almere dan ik me ervan had voorgesteld. Het voelt als een diskwalificatie, maar niet wetende waarom. En niet achteraf, maar vooraf.
Drie dagen later toch maar de huisarts bezocht. Bacteriële infectie aan de luchtwegen, CRP-waarde was 108 voor de mensen die dat wat zegt (een week na de eerste klachten). Deze behoort onder de 10 te zitten. Antibiotica, herstellen, herpakken en de weg vervolgen. Nog negen maanden tot aan de Ironman Lanzarote. Dan maar als onbeschreven blad daar aan de start staan. Ook een uitdaging. De vraag is of een mooie finish in Almere representatief zou zijn geweest. Want voor Lanzarote geldt: “normal limits do not apply”. En in het traject voor KiKa ga ik de strijd met die grenzen in mei volgend jaar graag aan. Zonder coach, want ik heb besloten het begeleidingstraject voortijdig te beëindigen.
Iedereen bedankt voor de reacties. Zoals bij alle teleurstellingen is het niet alleen balen, maar ook een leermoment. Dus inderdaad minder blind staren op schema’s en luisteren naar het eigen lichaam is een hele goede. En dat weet ik ook wel, maar bij een eerste hele blijkbaar toch lastig om op je intuïtie af te gaan. Ik neem de goede en positieve dingen mee, van de mindere dingen hoop ik te hebben geleerd. Bedankt voor de feedback, op naar Lanzarote.
Schema (?) is leuk , leren luisteren naar lichaam belangrijker !!! Zeker vlak voor wedstrijd. Ben niet zo van het ‘strijden voor goed doel’ ; laat mensen maar geld storten als ze willen en ga lekker sporten. Maar ieder z’n ding.
Zeer wrang ….maar een 6u bikeride in je 2e taperweek wie maakt zo’n schema? Goed dat je daar mee gebroken heb.
Spijtig verhaal. Maar eentje die je mee kan nemen naar lanzarote. Ook zonder coach kan je dit geslaagd uitvoeren. misschien dat het boek van Mark Allen je daarbij kan helpen.
Jammer Erik dat je net voortijds ziek bent geworden.
Mij is vroeger geleerd 1 week voor de grote wedstrijd weinig doen compenseren en dan gaan.
Jouw kennende met zoveel wilskracht komt daar wel overheen maar toch vervelend.
Erik kom op goed herstellen en door gaan jij kan het.
Wil volgend jaar met jou en mijn R3 clubmaatjes nog mallorca doen op mijn 50ste jaar.
Het komt goed.
Erg logisch dat je enorm baalt. Kan het me zeer goed voorstellen. Zat namelijk bijna in hetzelfde schuitje. Almere werd ook mijn eerste hele en de zaterdag ervoor kwam er hevige keelpijn opzetten.Resulteerde in fikse verkoudheid, maar toch op tijd fit om een mooi resultaat te kunnen neerzetten in Almere. Ik ben nog aan het na genieten! Ik weet zeker dat dat bij jou op Lanzarote ook gaat gebeuren.Ook ik had een goed doel aan mijn prestatie gekoppeld (ziekte van Duchenne)en in dat opzicht is het ook nog een extra dimensie om de finishlijn te passeren. Veel succes in de voorbereiding en op Lanzarote zelf. Komt echt goed!
Jammer dat het niet liep zoals je had bedacht,maar bedenk wel dat je Qua training wel een triathlon in de benen hebt zitten, je hebt alleen geen wedstrijd gedaan,koppie leeg maken en met je huidige trainer trainingsschema’s bijstellen, misschien ietsje korter en intensiever zodat je er plezier in houd.ook de laatste lange duurtrainingen niet dichter bij dan 2 weken voor de wedstrijd, want als je er geen goed gevoel bij hebt dan ook niet doen.Veel succes
Waarom zonder coach? Ik denk dat je juist voor je eerste, een coach heel belangrijk kan en moet zijn.
Heel verstandig van je om niet te gaan starten, maar ik snap zo dat je ontiegelijk baalt. Succes met de voorbereidingen voor Lanzarote en blijf schrijven.