Triathlon226

Toen ik begon met het voorbereidingstraject voor Lanzarote 2013 wist ik dat het een lange weg zou worden. Een weg ook die niet omringd zou worden door louter en alleen positieve vibes. Toen ik voor deze site aan de columns begon was het ook de bedoeling om verslag te doen van alle ups en downs. Gelukkig voor mij bestond het traject tot voor kort voornamelijk uit ups. Maar onlangs moest ik toch even een pas op de plaats maken.
In een eerder stadium had ik al wel eens last van wat pijntjes. Mede door de veranderde loopstijl, ik heb ernaar toegewerkt om de middenvoetslanding steeds beter uit te voeren. Daardoor was ik dit voorjaar voor het eerst sinds vier jaar in staat om zonder zooltjes te lopen. Wel af en toe wat reactie in kuit en achillespees, maar niets dat niet door de handen van mijn fysiotherapeut verholpen kon worden. Waar ik onlangs mee werd geconfronteerd was van een hele andere orde: algehele triathlon-moeheid.

Tot vorig jaar was mijn focus eigenlijk hardlopen, triathlons deed ik er in de zomer bij naast. De looptrainingen deed ik dan ook bij de lokale atletiekvereniging, LAAC Twente. Fietsen deed ik grotendeels voor mezelf, zwemmen deed ik bij mijn triathlonvereniging TC Twente. Maar door de specifieke trainingen richting de lange afstand is er dan sinds oktober vorig jaar structuur in mijn trainingsbeleid aangebracht. Tenminste, structuur met een duidelijke focus op een lange termijn doelstelling: het volbrengen van een volledige triathlon. Een consequentie was dat de looptrainingen zodanig gingen afwijken dat ik ook daar voornamelijk voor mezelf ben gaan trainen. Hierdoor doe ik dus bijna alle trainingen solo. Hoe blijf je je hierbij motiveren?

Zolang de prestaties vooruit gaan krijg je tijdens de wedstrijden de bevestiging van de arbeid die je in je trainingen hebt gestopt. Voor mij een zeer belangrijke motivator. Maar eind juni/begin juli had ik een wedstrijdblok gepland van vier opeenvolgende pittige wedstrijden: een kwart triathlon, een week later gevolgd door een run-bike-run en vervolgens nog twee OD’s in de weken daarna. Nou wil het geval dat ik twee jaar geleden overtraind raakte en dat gebeurde nadat ik die zomer mezelf flink over de kop had gejaagd tijdens een extreem warme triathlon in Holten. Wellicht dat mijn geheugen dat onbewust ook nog ergens had opgeslagen in een achterkamertje van mijn hersencellen: direct na diezelfde wedstrijd in Holten (de derde wedstrijd in bovengenoemde reeks) voelde ik me moe, lusteloos en zelfs grieperig. Dat het weer meteen daarna ook drastisch verslechterde hielp ook niet echt mee om de motivatie hoog te houden.

Gevolg was dat ik begon te twijfelen. Ben ik nog op de goede weg? Gaat dit niet allemaal veel te ver? Ziet mijn zoontje van net 1 jaar oud mij wel genoeg? Het feit dat ik mijn “testwedstrijd” in Almere nog niet had ingeschreven gaf mij ook nog steeds de mogelijkheid om een ontsnappingsroute te kiezen. Maar er is ook de commitment naar KiKa. En naar de sponsoren en donateurs van Ironman4KiKa. En naar mezelf. Gelukkig bleek de mentale inzinking van zeer tijdelijke aard: een trainingsloze baalweek zorgde voor fysiek en mentaal herstel. Het mooie zomerweer doet de rest! Ik heb er weer zin in en heb deze week meteen de inschrijving voor Almere rond gemaakt. Let’s do this!