The Lanza-Road: Ironman
4 KiKa (9)

Na de grootste anti-climax uit mijn sportieve loopbaan – enkele dagen voor mijn vuurdoop op de hele in Almere ziek worden – was het zaak om de boel weer op de rit te krijgen. Voorwaar geen makkelijke opgave: het was niet zomaar een griepje. Uiteindelijk ruim twee weken en een antibioticakuur verder mocht ik voorzichtig weer eens iets gaan doen. Nu had ik toen ook een vakantie gepland, maar met een voldaan gevoel richting Corfu ging ik dus niet. Het was net alsof ik het tripje niet verdiend had. Maar het was wel degelijk goed om de focus even off-triathlon te hebben: een week genieten van gezin en zon. En helemaal super om te zien hoe snel mijn zoontje Fynn van net een jaar oud veel meer naar mij toetrekt in een week tijd, nu hij mij ineens veel ziet. Dat deed wel wat met me. Zijn al die trainingsuren het gemis van dit gevoel waard? Heel duidelijk in mijn geval: nee.

Het afgelopen jaar was dus ook een leerproces voor me. Over wat ik werkelijk belangrijk vind in het leven. Zolang ik in het ritme bleef van voor de geboorte van Fynn veranderde er voor mij niet zo veel. Natuurlijk besteedde ik wel tijd met hem, maar het was schipperen met de tijd qua werken, trainen en gezin. Nu ik mijn eigen schema’s ben gaan maken is het veel beter te overzien. Door nu zelf alles in eigen hand te hebben levert dat thuis veel meer rust en quality time op.

Ook de feedback op de vorige column heb ik ter harte genomen. Nogmaals dank aan velen die gereageerd hebben, zowel op de site als persoonlijk. Ik heb echt zeer bruikbare tips gekregen en heb ook zeer dankbaar gebruik mogen maken van de expertise van Guido Gosselink, voorzitter van triathlonvereniging TC Twente, waar ik lid ben. Nadat ik zelf het geraamte van de hernieuwde Lanza-Road in grote lijnen had opgezet heb ik een avondje met Guido mogen sparren over de nadere invulling hiervan. Belangrijkste uitkomst hiervan is dat ik er weer zin in heb!

Daarbij ga ik de komende twee maanden, tot de jaarwisseling, hanteren als overbruggingsperiode. Ook om helemaal goed te herstellen van de ziekte, want die heeft er toch aardig ingehakt. En om weer wat gewicht kwijt te spelen: het weekje Corfu was dan wel echt genieten, maar ik kwam ook terug met wat additionele all-inclusive kilo’s ;-)

De intensiteit zal de komende maanden niet op een al te hoog pitje staan, maar vooral gericht zijn op het vasthouden/terugkrijgen van de basis die ik voor Almere had opgebouwd. Daarbij heb ik nu ook de clubtrainingen weer opgepakt, want het vele alleen trainen was me het meest tegen gaan staan. Met het sociale element is ook het plezier teruggekeerd in mijn trainingen en dat is mijns inziens de grootste winst. De meest recente loopprestaties vallen me daarin nog niet mee, maar als ik het vergelijk met een jaar geleden ben ik nu een kilo of zes lichter en een stuk fitter. Dus wellicht dat ik toch probeer links en rechts een loopwedstrijd uit te zoeken om mezelf eens te testen. Nog 6½ maand te gaan!

Gerelateerde berichten: