The Lanza-Road: Ironman
4 KiKa (8)

Toen ik de vorige column schreef had ik al in gedachten dat mijn volgende column een reflectie zou worden op een hopelijk fantastisch debuut op de hele triathlon van Almere. Een stoer verhaal met veel heroïek, ontberingen, maar een prachtige bekroning op maandenlange trainingsarbeid. Ik sloot ook af met de woorden van mijn coach Frank Heldoorn, “understand the process, enjoy the outcome.” Nou, er viel verdomd weinig te genieten. Op de dag van de wedstrijd lag ik met een bacteriële infectie aan de luchtwegen en koorts in bed.

Ik had het wedstrijdverloop al helemaal in gedachten. Diverse scenario’s speelden zich af in mijn hoofd. De maandenlange trainingen moesten omgezet gaan worden in een mooie prestatie. Ik had wel last gekregen van mijn achillespezen, maar deze werden zeer vakkundig behandeld door mijn fysiotherapeut en met het wisselen van schoeisel leken de klachten precies op tijd te verdwijnen. Wel verbaasde ik me over het extensieve programma een week voor de race: op zaterdag vier uur (voornamelijk lopen) en op zondag zeven uur (zes uur fietsen en één uur open water zwemmen). Maar het zou allemaal wel goed zijn, hield ik mezelf voor. Het scenario dat ik niet zelf had kunnen bedenken: mijn Almere 2012.
Achteraf vermoed ik dat ik dat laatste weekend net over de weerstandsgrens ben gegaan. De maandag erna pakte ik een rustige zwemtraining. Nog niets aan de hand, wel veel hoesten. Geen pretje als je met je hoofd in het water ligt kan ik je verzekeren.

Op dinsdag een rustige koppeltraining. Met het gevoel alsof er cement in plaats van bloed door mijn aderen liep. Ik kreeg de pedalen nauwelijks rond en alles deed zeer. Na afloop onder de douche koud en rillerig. Hè verdorie, het zal toch niet, vlak voor de race… Met verhoging naar bed. Paracetamol en vroeg onder de wol.

Woensdag. De koorts lijkt verdwenen. Ik voel me ook weer wat beter. Dus gewoon aan het werk. Dit is waar ik op hoopte, gewoon iets geks en niets aan de hand. Hoopte ik. Wel de ochtendduurloop geskipt voor alle zekerheid. Met acupunctuur de luchtwegen proberen open te krijgen. Het grieperige gevoel bleef echter wel, overal spierpijn. Stug door aan de paracetamol, weer vroeg het mandje in.
Waar een verbetering was verwacht en gehoopt volgt de terugval. Donderdag. Ik voel me niks beter, slechter zelfs. Ik wil er nog niet aan, maar moet toch stilletjes met een rampscenario rekening gaan houden. Het Apollo hotel gebeld wanneer de kamer (geboekt voor twee nachten) uiterlijk geannuleerd kan worden. Dit kan gelukkig nog kostenloos tot vrijdagochtend. Nog één kans dus, wederom goed rusten en hopen op een wonderbaarlijk herstel…

Vrijdag. Heerlijk geslapen, maar voel me doodweg ellendig. Wel doen, niet doen, wel doen, niet doen… Ik begon me af te vragen: als ik me zo voel, zou ik dan een tien kilometer wedstrijd gaan lopen. Nee. Daarmee werd het antwoord voor de Holland Triathlon ook meteen gegeven. Met pijn in het hart het Apollo hotel gebeld. Want stel dat ik me in de loop van de dag toch ineens beter ga voelen… als ik gebeld heb is er geen weg meer terug. De telefoon gaat over. Er wordt opgenomen. En een minuut later is de annulering gemaakt. Geen hele voor mij. Daarna ook maar eindelijk ziek gemeld voor het werk, nu proberen echt te herstellen.

Zaterdag. De triathlon. Op de weg naar de Ironman Lanzarote had dit de grote test moeten zijn. En dan zijn de omstandigheden ook nog eens perfect… Ik had niet zoveel met Almere, vanwege het onaantrekkelijke parcours in de polder. Ik dacht nog, had nou beter naar mezelf geluisterd en gewoon Kopenhagen gedaan. Blijkbaar dacht mijn lichaam daar hetzelfde over. De uitslagen ook niet echt meer gevolgd, de knop maar omgezet. Dit was een iets andere triathlon Almere dan ik me ervan had voorgesteld. Het voelt als een diskwalificatie, maar niet wetende waarom. En niet achteraf, maar vooraf.

Drie dagen later toch maar de huisarts bezocht. Bacteriële infectie aan de luchtwegen, CRP-waarde was 108 voor de mensen die dat wat zegt (een week na de eerste klachten). Deze behoort onder de 10 te zitten. Antibiotica, herstellen, herpakken en de weg vervolgen. Nog negen maanden tot aan de Ironman Lanzarote. Dan maar als onbeschreven blad daar aan de start staan. Ook een uitdaging. De vraag is of een mooie finish in Almere representatief zou zijn geweest. Want voor Lanzarote geldt: “normal limits do not apply”. En in het traject voor KiKa ga ik de strijd met die grenzen in mei volgend jaar graag aan. Zonder coach, want ik heb besloten het begeleidingstraject voortijdig te beëindigen.

Gerelateerde berichten: