LONDON / NIEUWEGEIN – Bondscoach John Hellemans blikt na het Olympisch debuut van Maaike Caelers en Rachel Klamer met enige teleurstelling terug op de Spelen. “We kunnen er niet onderuit. Het ging niet naar verwachting.”

De voorbereidingsperiode ging nochtans naar wens voor beide dames. De hoogtestage in Les Angles werd gevolgd door een tweede plek voor Caelers plek bij de World Cup triathlon in Hongarije. Klamer kende na haar hoogtestage een mindere race bij de World Triathlon Series in Hamburg, twee weken voor de Spelen. “Ze zwom daar geweldig, kwam als tweede uit het water, fietste vervolgens wat te hard en had problemen bij het lopen met steken in de zij”, aldus Hellemans.

Het weer in Londen was wisselvallig. Het had de nacht ervoor geregend en er waren ook overdag nog natte gedeeltes op het parcours, wat zou resulteren in een aantal valpartijen. Hellemans vertelt: “Het raceverloop in London was niet in het voordeel van Rachel. Ze kwam uit het water in het midden van een grote groep, met pakweg een minuut achterstand op een groep van zeven koploopsters. Nicola Spirig, de latere winnares, zat ook in de groep met Rachel en het gat met de kopgroep werd snel kleiner. Op een gegeven moment vond er een valpartij plaats, waar Rachel net achter zat. Dat koste haar vijftien seconden, genoeg om de groep in tweeën te zien splitsen en zo belandde Rachel uiteindelijk in de tweede groep die een minuut verloor op de eerste groep van 22. Het lopen ging vervolgens weer niet goed met veel last van steken wat resulteerde in een voor haar teleurstellende zesendertigste plek. Maaike had een teleurstellend zwemonderdeel, kwam met een klein groepje een minuut na de grote groep uit het water. Met het fietsen deed ze veel werk samen met de Japanse Ai Ueda. Ze liep goed (ze noteerde de zestiende looptijd) en eindigde op een 41e plek.”

Op haar website gaf Klamer meteen de zaterdagmiddag na de wedstrijd een eerste reactie: “Het spreekt voor zich dat ik ver van tevreden ben met mijn behaalde resultaat. Verschillende scenario’s had ik bedacht, maar dit niet. Na een redelijk zwemonderdeel, waarbij erg veel gevochten werd, kwam ik in de grote groep terecht die in achtervolging was op een aantal atleten. Helaas vond er vlak voor mij een valpartij plaats waardoor ik de aansluiting verloor…” Ze probeerde zichzelf nog moed in te spreken in de hoop een goed looponderdeel neer te zetten, maar “…helaas werd dit voor mijn gevoel de langste 10km ooit. Ik was leeg en ging puur voor die Olympische finish.”

Bronnen / Links:
– Martijn Keijsers, NTB-Persvoorlichter