Zij is Danne Boterenbrood, hij is Jan van Berkel. Samen maken ze deel uit van Team Nederland en strijden ze voor Olympische deelname in Londen 2012. Volg hier hun belevenissen, proef uit de NTC-keuken, smul van trainingsrecepten van de toppers en leef mee met hun raceavonturen. Danne en Jan nemen je mee van continent naar continent, van maand tot maand, op weg naar de berg Olympus. Kijk elke twee weken op de site voor een bijdrage van Jan of Danne. And remember folks….Orange is the new Cool!
46, XX
CLUB LA SANTA, LANZAROTE (ESP) – Het is een van de laatste dagen op Lanzarote. We rijden met z’n zevenen de klim naar Mirador del Rio op, zes
MANNEN
en een vrouw. Ik moet aanpoten om bij te blijven maar het lukt goed. Op 300 meter voor de top probeer ik weg te springen om als eerste boven te komen, maar al bij het aanzetten weet ik dat ik het niet ga halen.
En dat is geen doemdenken, dat is pure realiteit. Een getrainde 46, XX-triatleet die sprint tegen een even getrainde 46, XY, dan hoef je niet na te denken over de uitslag.
MANNEN
hebben simpelweg meer fysiek vermogen dan vrouwen. Ze zijn sneller, sterker, beter.
Maar wat ben ik graag ‘one of the guys’ en wat train ik graag met ze mee. Groot voordeel aan het vrouw zijn is dat je altijd sterkere trainingspartners om je heen hebt en altijd een trap extra kan doen of een slag harder kan zwemmen. Nog groter voordeel zijn de momenten dat je een goede dag hebt en wel degelijk tot het einde mee kan of zelfs harder kan.
Ik bewaar nog steeds zoete herinneringen aan de maanden dat vriend Edo na zijn mariniers-opleiding de zwemtrainingen weer oppakte na meer dan een jaar niet zwemmen. Bam, bam, bam, elke training gebruikte ik om te laten zien hoe veel harder ik wel niet kon. Puur genieten was het, maar helaas maar van korte duur.
Nadelen zijn er echter ook. Geregeld die vage onrust bij het wegfietsen / lopen / zwemmen dat jij wederom niet tot de sterksten van de groep behoort. Ik kan daar soms wel enigszins paniekerig van worden maar er is ook niks wat me meer op scherp kan zetten dan dat. Meerijden, want anders moet je alleen terug. (Voor de mensen bij wie de overtrainings-alarmbellen luid gaan rinkelen: maak je niet druk. Ik kies de momenten dat ik de confrontatie met de
MANNEN
op zoek zeer weloverwogen uit J)
Ander nadeel is de eeuwige testosteron-wolk die rondom een groep
MANNEN
hangt. Ook al ontkennen ze het bij hoog en laag, er is niet veel nodig om de haantjes wakker te maken. Gevolg: sprinten om de ukkeligste naambordjes, andere groepen op topsnelheid inhalen, met een half wieltje voorop rijden en immer kijken wie de langste heeft. En een vrouw in de groep…
Heel soms storen de fysieke tekortkomingen me meer dan anders en raakt het me ineens. Dat ik me suf kan trainen en toch nooit echt de beste, snelste of sterkste zal worden. Dat dat nu eenmaal niet is weggelegd voor ons geslacht en dat er daarom een aparte competitie voor vrouwen is.
Het is niet inferieur, er is ontzettend veel respect voor en ik zal zeker niet klagen over de aandacht die vrouwensport krijgt, vooral niet in de triatlon. Ik kan echter niet ontkennen dat (ook) ik meestal liever naar
MANNEN
dan naar vrouwen topsport kijk. Wedstrijden waarin het om de pure basis draait, waarin uitgevochten wordt wie in die discipline de aller-allerbeste op aarde is.
Wij zijn dat niet en zullen dat ook nooit worden. Maar dat neemt absoluut niet weg dat we de haantjes niet af en toe flink lik op stuk kunnen geven. Want er zitten echt wel gaatjes in die harde, gespierde, mannelijke pantsers…
