De twee doorgewinterde Nederlandse toptriatleten Bas Diederen en Heleen bij de Vaate vertelden op het terras bij Lava Java daags na hun race in Hawaii frank en vrij over hun ervaringen en toekomstplannen. Slechts een klein deel van het interview werd gepubliceerd in het blad Triathlon/Duathlon Sport. Speciaal voor Triathlon226 bundelde triatlete en interviewster Mirjam Weerd de leukste en beste quotes. Lekker voor wat motivatie richting 2012!
Bas Diederen, eerste agegrouper overall (8.48.44)
Regensburg was je eerste hele triathlon. Hoe is je voorbereiding gelopen naar Regensburg en Hawaii?
Naar Regensburg toe verliepen de voorbereidingen goed. Geen gekke dingen en ik heb gedaan wat ik moest en wilde. Van Regensburg naar Hawaii was wel erg kort. Na een kleine herstelperiode had ik nog maar vier tot vijf weken om te trainen voor Hawaii. En mijn dochter was de zondag een week voor de wedstrijd jarig. Die wilde ik niet missen en dus kwam ik slechts zes dagen voor de wedstrijd aan in Hawaii.
Heeft het lichaam zich moeten aanpassen aan het trainen voor de langere afstand?
Mijn lichaam heeft zich niet hoeven aanpassen aan de trainingen. Mentaal wel.
Kun je een voorbeeld geven?
Je wilt knokken voor elke minuut. Dat deed ik ook echt in Hawaii, maar halverwege de wedstrijd begin je ineens te denken ‘die paar minuten maken ook niet meer uit’. Ik was hele blij met mijn ‘coach’ Randy die tijdens de laatste fase van de wedstrijd de achtervolgende agegrouper timede en me aanspoorde om door te gaan.
Hoe heb je je mentaal specifiek voorbereid?
Het klinkt misschien gek, maar ik heb veel filmpjes bekeken op YouTube. En het boek van Chris ‘Macca’ McCormack “I’m here to win” gelezen. En het gekke was, dat die twee filmpjes die ik steeds weer heb bekeken de hele dag in mijn hoofd hebben gezeten.
Welke waren dat?
Twee scenes uit Rocky Balboa. In de ene zegt Stallone ‘It ain’t about how hard you can hit. It’s about how hard you can get hit and keep moving forward’. De andere is ‘Who am I? I’m a champion!’.
Wat is het verschil tussen OD en de hele qua fysiek en beleving?
Daar zit niet veel verschil tussen. Zelfs qua trainingen niet. Ik heb een paar specifieke trainingen gedaan, zoals twee keer 180 kilometer gefietst in vijf uur en twee keer een 40 kilometer loop. Alleen het mentale aspect is anders.
Hoe ziet jouw triathlon toekomst eruit met een derde in je gezin op komst?
Volgend jaar ga ik zeker nog door met triathlon. Inmiddels is al bekend gemaakt dat ik deel uit ga maken van Team4Talent, een triathlongroep die zich richt op de Olympische Spelen van 2016. Zelf blijf ik vooral actief op de korte afstanden en wellicht halve en ik zal me nadrukkelijker bezig houden met het begeleiden van de minder ervaren atleten.
Wat heeft het meeste indruk achtergelaten aan je Hawaii race?
De hele week die naar de wedstrijd toe leidde was mooi. Je kreeg alleen zoveel prikkels en indrukken dat het moeilijk was je op de wedstrijd te concentreren. Ik heb zo enorm genoten van alles wat hier omheen gebeurde. Dat dit de meeste indruk op me heeft achtergelaten.
Volgend jaar weer?
Nee. Geen Hawaii voor mij volgend jaar. Eenmaal over de finish zei ik dat ik dit nooit meer wilde doen en voorlopig laat ik het daar ook bij.
Ook geen andere hele triathlon?
Dat heb ik niet gezegd. Ik denk dat je met vijf weken specifiek trainen prima voor een hele kunt gaan. Ik zou graag een snellere tijd willen neerzetten. In Regensburg ging tien kilometer voor het einde het licht uit. Dat hoeft niet te gebeuren. Die tijd van Regensburg kan dus beter. Maar dan moet je denken aan Roth of Frankfurt. Daar zou ik nog wel voor willen gaan.
Als professioneel atleet of agegrouper?
De enige reden dat ik hier als agegrouper stond, was dat ik het me niet kon veroorloven om een jaar lang allerlei wedstrijden te gaan doen om me te kwalificeren. Dat kwalificatiesysteem voor de professionals vind ik sowieso belachelijk. Het gaat niet meer om het niveau maar om veel Ironman-wedstrijden te doen. Ik schaam me er dan ook totaal niet voor dat ik in Hawaii als agegrouper heb gestaan. Maar als ik een andere hele doe, dan start ik wel als professioneel atleet. Op dat niveau hoor ik ook thuis.
Heleen Bij de Vaate
Teleurstellende race, terwijl je je zo goed voelde. Kun je nu, een paar dagen na de wedstrijd, aangeven wat er is gebeurd?
Het was waarschijnlijk mentaal. Ik voelde me goed, maar de motivatie was op een gegeven moment weg, omdat ik niet lekker in de race zat. Ik voelde me slap, had geen power en kreeg daarbovenop nog eens last van mijn maag.
Voorbereiden op hoogte doe je nu een aantal jaar. Is dat na alle jaren ervaring de beste voorbereiding?
Voor de vierde keer heb ik op hoogte getraind om me voor te bereiden, maar de dag zelf was eigenlijk niet goed. Alles verliep zoals vorig jaar en ik dacht zelfs met fietsen sterker te zijn. Maar dat het niet goed ging lag niet aan de hoogtetraining. Wat het wel was weet ik nog steeds niet.
Wat maakte dat je toch doorging? Je had ook voor een andere wedstrijd kunnen kiezen.
Natuurlijk heb ik gedacht aan uitstappen en om in Florida te starten. Maar ik had eigenlijk al besloten dat ik volgend jaar niet meer naar Hawaii wilde. Dus kon ik maar beter doorlopen en finishen. Bovendien wil ik volgend jaar weer vroeg beginnen en als ik dit seizoen langer maak dan wordt het lastig om in januari al weer goed te zijn.
Je zei onderweg tijdens de marathon inderdaad al dat dit je laatste IM Hawaii is, kun je aangeven waarom?
Ik ben er nu vier keer geweest. Twee keer een mooie klassering en twee keer een minder goede race. Op een gegeven moment heb je het wel een beetje gehad. Het niveau is ook zo hoog bij de dames. Ik moet ook realistisch zijn, een top-vijf zit er niet in, daar zwem ik simpelweg te langzaam voor. Top-tien heb ik al een keer bereikt en natuurlijk is het mooi om dat nog een keer te halen. Maar buiten de top-tien is het minder aantrekkelijk, dan wordt het elk jaar toch weer een duur grapje.
Je gaat al heel veel jaren mee en verbetert je nog steeds. Hoe raak je niet uitgeleerd? Verander je in trainingen?
Ik ben iemand van de geleidelijke vooruitgang. Door steeds iets anders in je trainingen aan te brengen, kom je vooruit. Dat hoeven geen grote veranderingen te zijn. Zelfs de kleine details kunnen al veranderingen teweeg brengen.
Kun je een voorbeeld geven?
Hoewel ik een superslechte zwemtijd had, is mijn zwemmen dit jaar wel degelijk verbeterd. In Frankrijk train ik nu met een zwemtrainer langs de kant. Die staat er elke dag. Hij houd me scherp, zet me aan om harder te zwemmen. Timed mijn tijden. Dat heb ik nodig. Maar ook het trainen met een powermeter is zo’n verandering. En ieder jaar probeer je iets meer Watts te trappen dan het vorige jaar.
Is er een keerzijde van al zo lang meegaan?
Ik heb altijd veel omvang getraind, maar ik merk dat ik meer herstel nodig heb. Ik kan nu kwalitatief beter trainen. Korter, minder en wat intensiever. Toch nader ik nu wel aardig mijn top denk ik.
Hoe heb jij het nieuwe puntensysteem ervaren, waarmee de professionals zich voor Hawaii moeten kwalificeren?
Voor mij was het dit jaar relatief makkelijk. Een goede klassering in Hawaii vorig jaar zorgde voor een vliegende start. Ik heb voor de zekerheid Frankfurt gedaan, maar dat had niet gehoeven. Het onderscheid tussen 1000-puntenraces en 2000-puntenraces blijf ik bizar vinden.
Heeft die wedstrijd in Frankfurt invloed gehad op je Hawaii race?
Nee, dat denk ik niet. Er zat voldoende tijd tussen Frankfurt en Hawaii, dus daar moet ik geen last van hebben gehad.
Wat is de belangrijkste les van Hawaii die je hier geleerd hebt in alle vier je starts?
Mentaal en fysiek volledig uitgerust aan de start staan. De omstandigheden hier in Hawaii zijn over het algemeen zwaar en het niveau is erg hoog. Belangrijkste is dat je vooral met je eigen race bezig bent en je aan je eigen race plan en verzorging houdt. Met name de verzorging is hier cruciaal.
