De Ironman Lanzarote kende dit jaar een sterke bezetting. Met de nummer twee van Hawaii 2008 en oud-winnaar van Lanzarote Eneko Llanos had titelverdediger Bert Jammaer een geduchte tegenstander. In totaal stonden 25 Nederlanders aan de start van een van de zwaarste Ironmans ter wereld. Het zwemmen vanaf het strand in Puerto del Carmen begint nog in goede omstandigheden doordat de deelnemers met wetsuit in het zoute water een goed drijfvermogen hebben. Dan volgen 180 fietskilometer in een grote ronde over het eiland waar aanvankelijk noordwaarts richting El gulfo wordt gereden, daarna via La Santa en dan richting de klim naar Haria en de Mirador del Rio aan de oostkant van het eiland. Daarna volgt een lange afdaling en loopt het parcours via Teguise wederom richting Puerto del Carmen.
In totaal hebben de deelnemers 2500 hoogtemeters voor de wielen gekregen. Normaliter gaat dat ook gepaard met veel wind en warmte waardoor de 180 km veel sporen nalaten voor de marathon. Voor de 25 Nederlanders die aan de start stonden is Lanzarote geen gemakkelijk voor te bereiden Ironman. De voorbereiding vindt veelal plaats in koud winterweer waardoor met name de fietsvoorbereiding al snel in het gedrang kan komen. En dat is nu juist de angel in deze Ironman. Hard fietsen is niet zozeer de kunst tijdens een Ironman. Wel zo snel mogelijk de wisselzone bereiken met voldoende energie over voor de marathon. Doordat je vanwege de zwaarte van het parcours al langer op de fiets zit is ‘fris’ aan de marathon beginnen voor velen schier onmogelijk.
De marathon loopt in 4 ronden van ruim
10 kilometer heen en weer vanuit Puerto del Carmen in de richting van het vliegveld. Als deelnemer is het fantastisch om het enthousiasme van de lokale bevolking te mogen ervaren. Heel het eiland staat in het teken van de Ironman en dat zul je weten…
Ironman Lanzarote is een Ironman die ik als deelnemer niet snel zal vergeten. In onderstaand stuk zal ik mijn beleving van een Ironman in een notendop weergeven. Op triathlonweb.nl staat de volledige samenvatting van de wedstrijd beschreven. 25 Nederlanders bereikten de finish waarvan Gosse Beerda het felbegeerde ticket naar Hawaii verdiende. Want naast het volbrengen van een Ironman is het streven naar het felbegeerde ticket een droom voor velen en realiteit voor de minderheid…
Ironman beleving
Elke Ironman staat bij mij altijd ver voor het evenement al gepland in de agenda. En natuurlijk ook de Ironman Lanzarote die in de beginjaren toch een Hollands stempeltje kreeg nadat Ben van Zelst (’92 en ’93), Frank Heldoorn (’94 en ’96) en Katinka Wiltenburg (’93 en ’96) de wedstrijd naar zich toe wisten te trekken. Eurosport zond destijds de vrij nieuwe Ironman nog uit met lange samenvattingen. Als kijker kon je toen goed kennismaken met triathlon in de meest pure vorm. De strijd met jezelf, de elementen die op Lanzarote allemaal tegen je zijn en de plek op de kalender maakt dat je de hele winter toch ook fietsen een prominente plek zult moeten geven in je voorbereiding. Een Ironman volgen doe ik op zo’n dag via ironman.com en via Ironmanlive worden de tussenstanden van de wedstrijden regelmatig ‘ gerefreshed’ of kun je op naam jouw favoriet opzoeken waar hij/zij zich in de wedstrijd bevind en op welke positie. Ik noem ze altijd ‘Ironmanlive’ dagen en menig sms met andere kijkers over tussenstanden houden elkaar op de hoogte over de Nederlanders en de met name de strijd aan de top. Ik kijk als liefhebber maar ook met een professioneel oog. Wat doen triatleten? Hebben ze gepiekt op deze race? Hoe is de voorbereiding verlopen? En zijn ze verbaal strijdbaar voor de start?
Het uiteindelijke resultaat alleen is niet genoeg om een conclusie over het verloop te trekken. Juist alle individuele verhalen van elke deelnemers intrigeert mij het meest. Hoe ben je omgegaan met de elementen, welke moeilijke of makkelijke momenten heb je gekend en hoe ben je daar mee omgegaan. Ik lees veel verhalen van triatleten op websites en de trainingsaanpak relateer ik vervolgens aan het eindresultaat. En dat sla ik op als professional en ik beleef het tegelijkertijd als liefhebber en deelnemer. Om jezelf te verbeteren zul je naast alle bespiegelingen vooraf en na afloop ook een gezonde dosis zelfkritiek moeten hebben en kritisch moeten (durven) kijken naar je voorbereidingsproces en bij twijfel over je aanpak in de spiegel moeten kijken.
Leren van een Ironman is in mijn ogen iets wat je als mens en als triatleet verrijkt en de voorbereiding op de volgende Ironman ook weer nieuwe inspiratie geeft.
Ik dacht de eerste 24 uur na een Ironman ‘ dit nooit meer’ maar binnen enkele dagen als de meeste spierpijn verdwenen is had/heb ik al weer nieuwe inspiratie gevonden om het jaar daarna het nog weer beter te doen. Van elke Ironman kun je mijns inziens weer leren over jezelf, en je voorbereidingsproces. Is het goed gegaan met mijn arbeid/rust verhouding, heb ik mij goed verzorgd tijdens en rondom training, is de training wel/niet te snel opgebouwd zijn vragen die altijd aandacht verdienen want Ironman is een tijdrovende bezigheid. En begrip vraagt van je naaste omgeving.
Maar het geeft ook veel terug. Het doen van een Ironman was voor mij iets waar ik jaren mee bezig was geweest en tegen op keek als toeschouwer. De vraag wanneer ik mijn eerste hele zou doen stond jarenlang op het netvlies. Eindelijk tussen al die deelnemers geeft op het moment suprême bijna een surrealistische beleving. En de zwemstart is net zo, evenals het moment dat je op je fiets stap en je vader/moeder/partner en alle andere trouwe supporters ziet. Met die toch al zo hoge hartslag aan het begin van het fietsonderdeel geeft dat al een emotioneel moment. Je familie die je door dik en dun steunt en er staat op zo’n belangrijk moment in je sportcarrière geeft velen het eerste ‘ kippenvelmoment’ van de dag. En daarna begint de race met jezelf, het racen op je vooraf ingestelde hartslaglimiet, het tegelijkertijd heen en weer gaan van je gemoedstoestand, de supporters die je tegenkomt, je concentreren op je voeding, en die concentratie op bepaalde momenten weer laten vieren. Totdat je de wissel bereikt en het gevoel hebt dat je eigenlijk te moeie benen hebt om een marathon te lopen.
De gang door het triathlonstadion waar je wederom je liefhebbende familie en vrienden tegemoet kunt lopen en vol goede moed in de eerste kilometers de vermoeidheid uit je benen loopt. Vreemd verschijnsel dat je –mits goed getraind en verzorgd- het loopritme goed kunt oppakken met 180 km fietsen en een ‘stukkie’ zwemmen daarvoor in de benen.
Na vele uren sporten ontspannen om je heen kunnen kijken is ook al zo’n vreemde-maar toch wel zo prettige- gewaarwording. Je kunt nog gezellig kletsen, communiceren met je trouwe coaches, je voedingsplan in de gaten houden. Het vervelendste aan een Ironman is dat je spieren op een zeker moment toch gaan protesteren. Bij mij zeker. En dan is het –hopelijk- vanaf c.a. 30 km in de marathon duwen geblazen tot de finish. De kilometers beginnen te tellen maar ook je gevoel dat je weer iets bijzonders aan het presteren bent groeit met het wegtikken van de kilometers mee. Je zit gevangen tussen het gevoel van euforie en zere benen en de nadere verlossende finish en elke stap draagt daar weer aan bij.
En wat is het mooi om die boog van de laatste kilometer te zien. Mensen zien aan de bandjes om je arm-of je gelaat- dat je in je laatste ronde zit. Op Lanzarote stond een haag mensen die je ook na bijna 12u sporten –in mijn geval- toch staan op te wachten en je een helden onthaal geven. Die je in het normale dagelijkse leven straal voorbij lopen.
Elke finisher van een Ironman herkent dit gevoel en geeft een uniek gevoel van overwinning, beleving en voldoening. En dan ook die saamhorigheid na afloop tussen atleten onderling die van elkaar precies weten wat ze vandaag hebben gepresteerd, je trotse familie en vrienden die je na afloop ondersteunen. Wekenlang kijk je terug op een evenement waar je samen deel van uit hebt gemaakt. Want ook voor de meest trouwe supporter is zo’n dag een echte Ironman……het meeleven, zorgdragen voor de juiste bidon op het juiste moment, de hoop/zorg of hij/zij het gaat halen en geen pech /tegenslag treft en uiteindelijk als winnaar de streep passeert. Want iedereen die een Ironman finisht is een winnaar….en finishen op Lanzarote is er eentje uit de buitencategorie. Alle 25 Nederlanders hebben het gedaan…… Proficiat! Eerst genieten en wat mij betreft daags na de wedstrijd kritisch evalueren…..
