The Lanza-Road: Ironman
4 KiKa (16)

Erik Lentfert (foto: Margot Oude Wolbers)

Hij zit er op! Een traject dat ik anderhalf jaar geleden inzette is met succes afgerond. In het kort: wat een gave wedstrijd! Gewoon alle ingrediënten die je mag verwachten in een zware long distance triathlon, zijn op Lanzarote aanwezig. Ik ben blij dat ik hier deze wedstrijd heb mogen doen en heb er met volle teugen van genoten. Want dat was toch wel een beetje het hoofddoel: genieten van ieder moment. Daar had ik ruim tien uur de tijd voor.

Het scheelde overigens niet veel of ik had niet eens verder gekund na het zwemmen. Toen ik ’s ochtends een half uur voor de start de bidons op de fiets plaatste en de frametasjes vast wilde maken, checkte ik voor de zekerheid nog even de bandenspanning. Achter: OK. Voor: verrek. Leeg? Ik had het gevoel nog te dromen. Dus voor de zekerheid voelde ik nog een keer. Maar daar werd de band niet harder van. Snel naar de bike support. Voor de zekerheid eerst nog een keer opgepompt, maar de band liep weer net zo hard leeg. Geen 80 mm ventiel binnenbanden binnen handbereik… en de klok tikte genadeloos door. Terwijl ik iedereen in wetsuits richting start zag lopen stond ik nog steeds in mijn straatkloffie en met mijn streetwear tas bij de bike support. Hoezo stress voor de wedstrijd. Op een gegeven moment kwam er een moment van berusting, dan ga ik wel later van start. Of zoiets. Maar uiteindelijk lag vijf minuten voor de zwemstart mijn band er op. Ik snel mijn wetsuit aan, streetwear tas weggebracht… en zo kwam ik dan als allerlaatste triatleet de check-in zone van de zwemstart binnen. Iedereen stond al klaar. Ik zocht nog even naar de beste plek om te vertrekken. Mijn zwemcapaciteiten schatte ik in als middelmatig, dus ik wurmde me ongeveer in het midden van het veld naar binnen en zocht zoveel mogelijk de rechter zijkant op.

Als om
7 uur het startschot klinkt gaat het dan echt beginnen. Mijn eerste Ironman! De afronding van een lang avontuur, met pieken en dalen. Een schitterend moment die massastart, want ik ben omgeven door zwarte wetsuits en oranje badmutsen. Iets anders zie ik niet. Totdat de waterlijn wordt bereikt en de rij voor me zich in het water stort. Net D-Day tijdens Saving Private Ryan. Alsof het luik naar beneden valt en ineens zie ik voor me zo’n 1000 zwemmers in het water. En achter me zullen er nog eens 1000 volgen. Kippenvel!

Ik had die ochtend de wekker trouwens om half vijf gezet. Maar om 4u23 schrok ik wakker. Ik had de Ironman gedaan. En volbracht. In 10u51.18. Zelfs de splittijden stonden helder op mijn netvlies: 1u10 gezwommen, 5u15 gefietst en 4u21 gelopen. Met name dat lopen viel me zwaar tegen. Ik nam me toen voor om in de echte wedstrijd het iets anders aan te pakken en dan maar wat rustiger te fietsen. En zo geschiedde. Zwemtijd: 1u14.03. Eerste wissel doordat ik de frametasjes nog opnieuw moest vastmaken:
7 minuten. Fietstijd: 5u43. Heel gedoseerd gefietst, na 80 kilometer kreeg ik onwijze honger en heb toen noodgedwongen ook een stop moeten maken omdat mijn zadeltasje bijna was losgetrild. Doorkomst halverwege in Teguise 3u08. Daarna wat energy bars aan kunnen nemen en toen de gaskraan open gedraaid. Tweede helft ging in 2u35, dus 35 gemiddeld inclusief de klimmen naar Haria en Mirador del Rio. Erg fit van de fiets gekomen en soepel aan het lopen begonnen. Halverwege een tijd van 1u38, dus liep toen op een schema van onder de 10u30. Toen ben ik gaan rekenen en realiseerde me dat ik met rustig aan doen nog steeds makkelijk een sub-11 finish kon halen. En van ieder moment kon blijven genieten! Vanaf dat moment heb ik iedere waterpost aangegrepen om rustig te wandelen en te drinken. Daarmee ging de kilometertijd van 4.50 naar 5.50, maar nog altijd voldoende om mijn gestelde doel ruimschoots te halen. De laatste ronde heb ik dan ook als een ereronde ervaren, waarbij ik na 10u54.51 met mijn zoontje Fynn op de arm de finish mocht passeren. Wat een ervaring, wat een wedstrijd, geweldig! Aardig dicht in de buurt van de tijd die ik eerder die ochtend had gedroomd trouwens! Alleen nu met 3u44 wel een veel acceptabeler marathontijd. Een PR trouwens, want ook dat was mijn eerste!

Bij mij in het hotel zat ook medetriatleet Harry Eilander. Hij ging enkele weken voor de Ironman tijdens het fietsen tegen de vlakte na door een hond te zijn aangevallen. Gevolg: gekneusde ribben. Daardoor viel met name zijn loopvoorbereiding in het water. Maar op wilskracht wist ook hij gelukkig de Ironman succesvol te voltooien, gezien de omstandigheden een topprestatie.

Ook voor KiKa heb ik in de laatste weken nog behoorlijke bedragen bij elkaar weten op te halen. Zelfs op vakantie nog, een Nederlandse familie uit Nijkerk hoorde van mijn doel en kwam nog spontaan met een mooi bedrag aanzetten bij het zwembad! Uiteindelijk gaat het bedrag boven de € 6.000,00 uitkomen (er zijn nog wat toezeggingen).
Daarmee is een mooi traject afgerond. Eentje van leren, vallen, opstaan, doorzetten en uiteindelijk finishen. Zonder mijn steun en toeverlaat Janneke had ik dit niet kunnen bereiken. Want de vele trainingsuren hebben soms best een impact op het reguliere gezinsleven. Daarnaast ben ik ook dank verschuldigd aan Chris Brands, die mij in de laatste acht weken top heeft begeleid en me met name fietsend een flinke inhaalslag liet maken. Ook mijn sponsor Step One mag ik niet vergeten, want dankzij Step One kan ik mijn sport heel wat makkelijker en zorgelozer beoefenen. Daarnaast ben ik ook trots dat ik onderdeel uit mag maken van dit triathlon team. Ook Frank Heldoorn wil ik nog even noemen. De begeleiding is helaas niet datgene geworden dat ik ervan verwacht had en daardoor voortijdig gestopt, maar hij heeft me tijdens het eerste jaar wel op het juiste spoor gezet om de switch te maken van korte afstand naar lange afstand triathlon. Rustiger trainen om sneller te worden. Verder wil ik iedereen bedanken die Ironman4KiKa heeft gesteund. Laten we hopen dat het een verschil kan maken.

Gerelateerde berichten: