The Lanza-Road: Ironman
4 KiKa (14)

Erik Lentfert (foto: Margot Oude Wolbers)

April. Ineens is het nog maar een paar weken voor de start. Een wedstrijd waar je een lange tijd naar toe hebt geleefd en getraind. Niet een wedstrijd; DE wedstrijd. Ik kreeg er ook steeds meer zin aan. De vraag was alleen hoe ik uit de winter was gekomen. Want door de vreemde omslag in het weer en de grote hoeveelheid sneeuw deze winter bleef het fietsen een beetje een ondergeschoven kindje.

Het eerste meetmoment zou daar meer uitsluitsel over moeten geven. Dat werd op 23 maart de Wintertriathlon Twente. Een dag waarop werkelijk een harde Siberische poolwind over de Twentsche landerijen raasde. Tijdens het eerste onderdeel deed ik rustig aan, 10 kilometer lopen op reserve. Dat het met dat onderdeel goed zat wist ik wel. Na iets meer dan 39 minuten binnen, hartslag niet boven de 145. Extra fietsshirt aan, fietsen. Na drie ronden begon ik al af te koelen. En toen moest ik er nog vier… uiteindelijk kreeg ik tijdens de laatste ronde mijn hartslag niet meer boven de 100 en was ik blij dat ik de finish haalde. Toch niet warm genoeg gekleed of…

Tijdens de eerste rit daarna bleek wel dat mijn goede fietsprestaties vorig seizoen bij mij voor gemakzucht en een lichte vorm van zelfoverschatting hadden gezorgd. Want ik dacht gewoon wel weer even met hetzelfde gemak verder te gaan waar ik in september was geëindigd. Dus niet. Inmiddels had de “prestatie” tijdens de Wintertriathlon de nodige twijfels bij me losgemaakt. Want was ik acht weken voor Lanzarote nou nog wel op de goede weg? Of wordt finishen op zich al een kunst? Heb ik deze winter niet veel te weinig gedaan? Wel iets basis gelegd, maar vooral vanuit het lopen. Onder het mom van de filosofie “je moet vooral doen wat je leuk vindt”. Maar goed, de triathlon moet ook vooral leuk worden en genieten, en zeker geen martelgang. Dus toch maar weer bij een coach in beraad gegaan…

Kijken of ik in korte tijd nog klaargestoomd kan worden voor deze megaklus. Qua denkbeelden en levensfilosofie zitten we op één lijn, dus dat praat makkelijk. En als het niet lukt is dat het gevolg van mijn gebrek aan inzet in deze winter. Maar deze trap onder de kont moest ik mezelf echt even geven om gemotiveerd naar die laatste weken toe te trainen. We zien wel waar het toe leidt.

Het tweede meetmoment is me in ieder geval vooralsnog niet meegevallen. Afgelopen weekend nam ik deel aan de Triathlon Porto Colóm, voorheen de Tri-Star111. 1 kilometer zwemmen, 100 kilometer fietsen, 10 kilometer lopen. Ik had een beetje gehoopt en gerekend op een eindtijd rond de 4 uur 15, maar dat bleek (nu nog) niet te doen. Tijdens het zwemmen werd mijn adem door het koude zeewater letterlijk afgesneden, waardoor ik niet onder water kon uitademen. Gevolg: de eerste 600 meter schoolslag met hoofd boven water. Zijn er mensen bekend met dit probleem? Kan dit te maken hebben met mijn astmatische bronchitis of is hier iets anders aan de hand?

In Lanzarote is het zeewater straks een stuk warmer, dus ik verwacht daar niet tegen hetzelfde probleem aan te lopen. Overigens viel de zwemtijd me met 21:57 niet eens tegen, maar toch zo’n vier-vijf minuten aan het wetsuit gekregen hierdoor. Het fietsen ging, na een week trainingstage op Mallorca, prima. In de tweede ronde van 50 kilometer was het beste er overigens wel af, getuige ook de tegenvallende afsluitende run in 47:16 (ruim tien minuten boven mijn reguliere 10K-tempo). Maar de eerste triathlon is weer gedaan, ruim 4u30 en kwam ondanks dat toch fit over.

Dus qua duurvermogen ondervond ik geen problemen, het afleggen van de onderdelen op de gewenste snelheid des te meer. Maar als testcase richting Lanzarote zeker een geslaagde wedstrijd. Overigens vond ik de Ironman 70.3 vorig jaar in Alcúdia een mooiere wedstrijd, maar dat is persoonlijk. Deze wedstrijd was een stuk lastiger door het koude zeewater, het veel selectievere fietsparcours en dito loopparcours (Alcúdia is vlak, Porto Colóm heeft een aantal vieze stukjes omhoog in het loopparcours zitten).

Over Alcúdia gesproken: onze fietsritten eindigden zoals gebruikelijk bij het welbekende wielercafé La Terraza in Playa de Palma. Daar kwam ik Frits Massee tegen, vorig jaar goed voor het podium tijdens de Ironman 70.3 op Mallorca in de Age Group 65-69. Na het uitwisselen van de nodige triathlonverhalen kwam de deelname aan Lanzarote ter sprake en Frits is hier meervoudig deelnemer geweest. Dus ik mocht nog de nodige tips ontvangen van deze ervaren rot in het triathlonvak. Ook wist hij het enthousiasme van mijn beoogde eindtijd (11 uur) wat te temperen. De ervaring later die week in Porto Colóm hielp daar nog iets verder aan mee trouwens. Laten we hopen dat ik wat aan Frits’ tips ga hebben over 5½ week! Frits, langs deze weg nogmaals bedankt en succes bij de Ironman 70.3 Mallorca.

Gerelateerde berichten: