The Lanza-Road: Ironman
4 KiKa (5)

De Ironman 70.3 van Mallorca ligt inmiddels alweer bijna twee maanden achter me. In plaats van op een zonnig eiland met ruim 30°C een triathlon doen, worden nu weer lokale wedstrijden opgezocht. Het contrast met de NK middenafstand in Nieuwkoop kon bijvoorbeeld niet groter: drie weken na Mallorca was het koukleumen met temperaturen onder de 10°C. Die tweede halve triathlon in mijn carrière was ook al weer een stuk laagdrempeliger. Het spannende was er wel af, ik wist nu wat me te wachten stond (weersomstandigheden even buiten beschouwing gelaten). Wat dat betreft was Mallorca ook een prachtig avontuur. Alles was nieuw, prachtige indrukken opgedaan en … ook wat opvallende zaken geobserveerd.

Bij deze al vast vooraf mijn excuses als ik nu de lange-afstandstriathleet voor het hoofd stoot. Want deze column belicht ik eens niet de wedstrijdelementen zelf, maar meer de invalshoek van voorbereiding en ik probeer even een stap naar de zijlijn te maken. Wij arriveerden een week voor aanvang van de wedstrijd in ons hotel. Mooi gesitueerd dicht bij de zwemstart en aan het loopparcours. Ik verwachtte dus zeker dat ik niet de enige triatleet zou zijn in ons hotel. De eerste avond bij het buffet keek ik dus wel een beetje rond, zouden er hier al meer triatleten zitten? En ja: inderdaad. Een Poolse deelnemer spotte ik, lopend tussen het buffet. Te herkennen aan een zwart triathlon T-shirtje, ongetwijfeld gekregen bij een of andere wedstrijd. Die shirtjes gebruik ik doorgaans als trainingsshirts, maar goed.

Enkele dagen later. De garderobe van de Pool bestond volgens mij slechts uit dat ene zwarte swim-bike-run shirt. Want bij het ontbijt, aan het zwembad, bij het avondeten, ieder moment liep hij rond in datzelfde shirt. Een week lang. Zou me niks verbazen als hij er ook nog in sliep. Naarmate de IM70.3 dichterbij kwam arriveerden er meer en meer triatleten in ons hotel. En werd het schouwspel steeds idioter. Laat ik het zo zeggen, tussen de gemiddelde Duitse en Engelse toerist en een triatleet zit wel zoveel fysiek verschil dat deze er moeiteloos uit zijn te pikken tussen de badgasten. Maar blijkbaar moet dit benadrukt worden met Ironman finisher shirts, clubshirts en allerlei accessoires.

Toen een tweetal Oostenrijkers ook was gearriveerd met hun gezinnen, met Ironmanshirts om hun schouders en tevens een paar dure Oakleybrillen op hun hoofd, was het hek van de dam. De eerder genoemde Pool liet zich niet kennen en liep vanaf dat moment ook continu met een Oakley op. Ik noemde het gekscherend de haantjesparade. Een paar Zwitsers waar ik mee had kennis gemaakt deden ook vrolijk mee, een Italiaan wisselde in ieder geval nog iedere dag van shirt (de man had blijkbaar een indrukwekkend aantal Ironmans achter zijn naam staan).

En ik? Ik zag de haantjesparade hoofdschuddend aan. Volgens mij werd ik als triatleet óf niet herkend, óf niet serieus genomen. Dat laatste stak natuurlijk. Mijn vriendin stelde daarom maar voor dat ik de avond voor de IM70.3 in mijn wetsuit moest gaan dineren. Helaas was het galadiner pas een dag later, dus een pak was ietwat overdone. Wel heb ik sinds de succesvolle race een dag later nu ook een finisher shirt! Maar of ik dat na dit stukje ooit nog durf aan te trekken…

Gerelateerde berichten: