De eerste grote uitdaging op de Lanza-Road is een halve triathlon, en deze komt nu met rasse schreden dichterbij. Op het moment van schrijven is het nog elf dagen tot het startschot. Tot op heden heb ik me alleen aan sprint en kwart triathlons gewaagd, dus ik ben erg benieuwd wat een halve triathlon met mij gaat doen. Of andersom: wat ik met een halve triathlon ga doen. Het zijn toch even allemaal dubbele afstanden en mijn vuurdoop op de halve is niet de makkelijkste: Ironman 70.3 Mallorca.

De vorige bijdrage op deze plek focuste zich hoofdzakelijk op het lopen. Niet zonder reden, want ook in mijn trainingsschema’s lag daar de nadruk tijdens de wintermaanden. Een heerlijk gevoel om dan langzaam weer beter te worden en naar een wedstrijdconditie toe te groeien. De afgelopen tijd ging het zwaartepunt meer naar het fietsen, met o.a. een trainingsweek op Mallorca.

Een à twee keer per jaar zoek ik voor het fietsen Mallorca op. Sinds 2007 doe ik dit, samen met mijn vader. Super om dit nog steeds samen te kunnen doen; als voorbereiding op de IM70.3 gingen we begin april al weer voor de achtste keer naar dit doorgaans zo zonnige eiland. Toen ik mijn Ironman-plannen gestalte ging geven en vorig jaar de 70.3 afstand voor het eerst op Mallorca werd gehouden wist ik één ding zeker: daar wil ik per se aan mee gaan doen. Dus in april werden de nodige fietskilometers gemaakt en ondermeer het parcours verkend. Een van mijn vragen was of ik met de huidige set tandwieltjes (12-23) de klim naar Lluc (600 meter, gemiddeld 7%) goed zou doorstaan. Ik vermoed het wel, maar vorige week heb ik toch voor de zekerheid maar een 12-25 achter gemonteerd. Na 35 kilometer ben je boven en dan wil ik graag nog goede benen hebben voor de resterende 65 kilometer.

Helaas was het weer niet zo super op deze fietsstage. Koud en meerdere dagen regenachtig. Het leek verdorie Nederland wel. Daardoor keerden zowel mijn vader als ik met aardige gezondheidsklachten terug. Nou raak ik niet zo snel in paniek, maar met de wedstrijd in zicht wordt de voorbereiding wel enigszins in de war geschopt. Zo deed ik nog wel de halve marathon van Enschede mee – wederom in hartslagzones – maar geen idee of mijn tijd daar nu een goede graadmeter is geweest. En dat snotteren gaat maar door; met name in het zwembad geeft het mij erg veel problemen bij het ademen. Het zwemmen was nou al niet mijn favoriete onderdeel… Dus ik hoop toch echt dat deze verschijnselen deze week gaan verdwijnen.

Daarnaast doe ik dit traject ook voor het goede doel: KiKa. Er zijn een aantal redenen om dit te doen, waarvan enkele redenen ook weer terugvoeren naar Mallorca. In een van onze eerste jaren fietsten mijn vader en ik mee bij JdR Cycling, waar toen ook Klaas Veenbaas meefietste. Klaas is ondermeer bestuurslid bij Alpe d’Huzes en zijn strijd voor KWF raakte me. Twee jaar geleden op Mallorca overleed in onze fietsgroep Marc Bierman in een afdaling. Marc zette zich ook in voor KWF en trainde eveneens voor Alpe d’Huzes. Dat moment vergeet je uiteraard nooit meer en deed mij besluiten als individuele sporter iets terug te doen. Het traject naar Lanzarote leek me daar een mooie gelegenheid voor. En tot slot mijn eigen vader, die vorig jaar met prostaatkanker werd geconfronteerd. Uit het feit dat we in april weer samen op Mallorca hebben kunnen fietsen kan gelukkig de conclusie worden getrokken dat hij is genezen. KWF ligt dan uiteraard voor de hand als goed doel; ik steun KWF dan ook op persoonlijke titel, maar heb besloten om de Lanza-Road te koppelen aan KiKa. Ook vanwege het feit dat ik vorig jaar zelf vader ben geworden van een gezonde zoon. Dat voorrecht zou iedereen moeten hebben met kinderen. Daarom mijn keus voor KiKa. Dus hopelijk wordt dit traject in twee opzichten een succes: zowel voor KiKa als sportief!