Wat vliegt zo’n triathlonseizoen toch snel voorbij. De kalender is overvol, maar geeft ook de mogelijkheid om wedstrijden uit te zoeken die bij jou als triatleet passen, of juist lekker in de buurt zijn. Ik koos dit jaar voor een uitgebalanceerd meergangendiner: na de Wintertriathlon Twente als aperitief werd in de vorm van de IM70.3 op Mallorca een heerlijk voorgerecht opgediend. Daarna volgden wat lokale wedstrijden als tussengerecht en twee NK’s (OD Heerenveen en MD Nieuwkoop). Na de OD in Holten moest de triathlonhonger even zakken. Met de Twentse Triathlon Tour werkte ik nog even een amuse weg, voordat dan het hoofdgerecht voor 2012 opgediend gaat worden: de Holland Triathlon Almere.
Een hele triathlon, ik moest er niet aan denken toen ik weer met triathlon begon in 2008. De kwart afstand was me lang genoeg. Maar na drie jaar achtste en kwart afstanden moest ik er ineens wel aan denken. En zelfs meer dan dat: plannen smeden om het te gaan doen! Nou viel dat plan vorig jaar door persoonlijke omstandigheden in duigen (ik had me ingeschreven voor de eerste Challenge Copenhagen), maar ik besloot dat van uitstel geen afstel zou komen. Het plan werd met een jaar opgeschoven. Wederom Challenge Copenhagen in het vizier: maar met in de voorbereiding Ironman 70.3 Mallorca en als einddoel Ironman Lanzarote werd me dat financieel wel iets te gortig. Als ik ooit nog wat anders ga doen dan triathlon ga ik denk ik maar golfen, dat is veel goedkoper.
Toen bleek dat bij onze triathlonvereniging TC Twente meerdere atleten richting Almere gingen heb ik besloten om daarop ook maar voor een thuiswedstrijd te kiezen voor mijn debuut op de hele. Ik twijfelde daarover omdat het parcours me niet bijzonder aantrok. Maar er zitten ook veel pluspunten aan: dicht bij huis, veel bekenden in de wedstrijd en langs de kant en daarnaast vind ik dat een nationaal monument als de Holland Triathlon Almere ook gedragen moet worden door de eigen atleten.
Klaagde ik de vorige column nog over triathlonmoeheid, dit is inmiddels geweken voor een ongekende honger. Het was dus duidelijk een kwestie van het goed laten zakken en verteren van de voorgaande gangen. Het hoofdgerecht leek lange tijd ver weg, maar ineens is het zover. Ruim een week nog. Als debuterend triatleet op de lange afstand worstel ik natuurlijk nog met allerlei vraagtekens. Gaat het goed met de voeding? Hoe zal het zwemmen me vergaan? Is een marathon nog wel te doen na zo’n pokke eind fietsen? Ga ik bij het lopen last krijgen van mijn achillespees?
Er is genoeg om je zorgen over te maken, maar een bekend Nederlands gedicht begint met: ”Een mens lijdt dikwijls het meest, door het lijden dat hij vreest.” Kortom: geen zorgen maken, maar genieten. Of zoals mijn coach Frank Heldoorn zegt:”Understand the process, enjoy the outcome.” Het eerste gedeelte van zijn motto heb ik nu hopelijk onder de knie; in Almere ga ik proberen dat tweede gedeelte (het resultaat) te maximaliseren. Alle mede-triatleten op de hele en halve in Almere: heel veel succes gewenst en geniet!
