De tijd vliegt voorbij. Het eerste halfjaar onder begeleiding van Frank Heldoorn zit er inmiddels op en mijn eerste grote wedstrijd, de Ironman 70.3 op Mallorca, is nu ruim twee weken achter de rug. Wat kan ik er over zeggen? In één woord fantastisch. Wat een evenement, wat een sfeer, wat een organisatie. In de prachtige omgeving van Mallorca, dat ik natuurlijk al op mijn duimpje ken door de diverse fietsstages die ik daar heb gedaan. Deze wedstrijd is echt een aanrader!

De wedstrijd zelf ging ook prima. De schema’s van Frank hebben me perfect voorbereid op deze triathlon. Terugblikkend had ik niet durven dromen dat het zo goed zou gaan. Nog geen jaar geleden pakte ik door diverse oorzaken na een jaar afwezigheid de triathlon weer op. En nu zit ik dan weer dicht tegen mijn wedstrijdgewicht aan en lijkt alles op het juiste moment op zijn plaats te vallen.

De Ironman 70.3 in een notendop (voor een uitgebreid verslag verwijs ik naar mijn website): 1.9 kilometer zwemmen. Dit bleek uiteindelijk iets meer te zijn, de pro’s zwommen al twee minuten langzamer dan gebruikelijk. Ik deed er 40’44” over, waar ik op 35-36 minuten had gerekend. Eenmaal op de fiets had ik het gevoel dat mijn Ironman echt was begonnen. Maar die had na 15 kilometer ook zomaar ineens afgelopen kunnen zijn. Op weg naar Pollença lag ik lekker op tempo. Ongeveer 50 meter voor me keek een renner om en raakte daarbij het wiel van zijn voorganger. Hij ging echt keihard tegen het asfalt. In het voorbijfietsen keek ik opzij en vroeg of alles in orde was, waarop ik ineens voor me geroep hoor. Was zijn voorganger midden op de weg stil gaan staan… Maar goed dat hij riep, anders was dat een frontale aanvaring geworden. Kortom, altijd de ogen op de weg blijven houden.

Daarna heb ik lekker kunnen doorfietsen, boven de 40 gemiddeld (klim naar Lluc uitgezonderd uiteraard). De 90.1 kilometer afgelegd in 2u34’30”, daarbij goed gedronken en vervolgens een halve marathon lopen bij ruim 30º. Hier had ik 1 uur 30 in de planning staan, maar eenmaal op het loopparcours kwam ik in een lekker veilig ritme, waarbij ik het met die hitte niet aandurfde om harder te gaan. Daardoor liep ik uiteindelijk 1u37’35”. Maar waar ik drie weken eerder bij de halve marathon van Enschede een kwartier sneller was geweest, kwam ik nu fysiek veel fitter over de streep. Als je me had gevraagd om in dat tempo nog een keer dezelfde afstand te lopen was dat – gevoelsmatig – geen probleem geweest. Daarmee is mijn grootste angst, een marathon lopen na 180 kilometer fietsen op de hele afstand, verdwenen. Dus laat die hele afstand maar komen; Lanzarote volgend jaar is inmiddels ingeschreven!

Het was een indrukwekkende en fantastische ervaring. Echt een hele mooie wedstrijd en de omstandigheden waren mijns inziens optimaal. De schema’s van Frank Heldoorn hebben me in relatief korte tijd klaargestoomd voor een prachtige prestatie. Mijn eerste halve Ironman ging uiteindelijk in 5 uur, 2 minuten en 56 seconden. Vooraf had ik stiekem gehoopt op 4 uur 45, wat met de juiste zwemafstand, iets minder warmte tijdens het lopen en betere wissels (tien minuten!) wellicht wel mogelijk was geweest. Maar voor een eerste keer overheerste de tevredenheid. Op naar Almere!