Ieder zichzelf respecterend triatleet droomt wel van die ultieme uitdaging: het spel waar het allemaal mee begonnen is, de hele afstand. 3,8 Kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en aansluitend een marathon lopen. Gekkenwerk volgens velen, maar wij triatleten weten wel beter: wat een fantastische uitdaging en wat een mooie sport!
Zoals waarschijnlijk de meeste triatleten ben ook ik afkomstig uit een andere sport. Oorspronkelijk baanatleet geweest, daarna jarenlang gevolleybald. Maar in mijn baanatletiekperiode, eind jaren ’80, keek ik met grote ogen naar MANNEN als Rob Barel, Axel Koenders en Gregor Stam. MANNEN die destijds nationaal en internationaal naam maakten in die gekke, nieuwe sport. En afkomstig uit Twente zocht ik, samen met mijn vader, in 1988 ook de uitdaging in die mooie triathlon bij ons naast de deur, Holten. Van zwemmen had ik geen kaas gegeten, maar fietsen ging aardig en lopen was natuurlijk helemaal geen probleem als baanatleet. Ook in 1989 mocht ik me wederom uitleven in Holten, en pakte toen tevens twee maanden later een incourante 1/6e afstand mee in het Overijsselse Hengelo. Daar mocht ik zowaar het podium op, net 18 jaartjes jong.
Daarna volgde dus een lange periode van zaal- en beachvolleybal, maar het triathlongevoel heb ik blijkbaar nooit van me kunnen afschudden. Dus toen ik met de actieve volleybalsport ben gestopt meldde ik me aan voor de Twentse Triathlon Tour in 2008. Flink wat kilo’s te zwaar, maar wat kon het me boeien: puur genieten was het, alsof ik terug kwam op een oud vertrouwd nest! De afstanden en trainingen werden weer opgeschroefd, de kilo’s vlogen eraf, de focus ging naar de kwart afstand. Omdat ik nooit fatsoenlijk heb leren zwemmen bleef dat het pijnpunt, reden om in 2010 ook eens een gokje te wagen op de duathlon. Een prachtig seizoen gehad, zelfs nog een NK-medaille in mijn eerste jaar als master, maar het hart bleef bij de triathlon liggen… en toen clubgenoot Willem Schreurs van TC Twente terugkwam met prachtige verhalen over zijn deelname aan de Ironman van Regensburg was ik verkocht. De bijbehorende beelden van de massale zwemstart bezorgden me letterlijk het kippenvel op de armen: dat wil ik ook!
Omdat mijn vriendin en ik al twee keer op Lanzarote op vakantie waren geweest stond één ding voor mij vast: als ik een hele triathlon ga doen gaat dat hem worden. Maar dan niet onvoorbereid, eerst de hele afstand testen in een “makkelijker” wedstrijd. Plannen werden gesmeed, een planning ontworpen, de eerste wedstrijd (Challenge Copenhagen 2011) ingeschreven; door de geboorte van onze zoon Fynn en mijn afstuderen werden de plannen echter een jaar uitgesteld. In de tussentijd kreeg ik van teamgenoten van onze Step One sponsorploeg, Marlies Schoonhoven en Han Vaalt, positieve feedback over hun ervaringen met Frank Heldoorn als coach. Dus ook Frank benaderd en sinds oktober 2011 train ik dan op zijn schema’s.
Vanaf deze plek zal ik maandelijks een update gaan verzorgen over de voorbereidingen, de trainingen, de ups en de downs van een “gewone” triatleet. Daarbij heb ik besloten om aan deze lange weg tevens een goed doel te koppelen: ik ga de weg naar Lanzarote, de Lanza-road, afleggen voor het goede doel en daarbij geld inzamelen voor KiKa. Daarbij staan dit jaar twee grote wedstrijden op de rol: allereerst de Ironman 70.3 van Mallorca en in september de Holland Triathlon Almere. De droom is begonnen!
