Triathlon226

Zij is Danne Boterenbrood, hij is Jan van Berkel. Samen maken ze deel uit van Team Nederland en strijden ze voor Olympische deelname in Londen 2012. Volg hier hun belevenissen, proef uit de NTC-keuken, smul van trainingsrecepten van de toppers en leef mee met hun raceavonturen. Danne en Jan nemen je mee van continent naar continent, van maand tot maand, op weg naar de berg Olympus. Kijk elke twee weken op de site voor een bijdrage van Jan of Danne. And remember folks….Orange is the new Cool!

Take your marks…

“Athletes, you are now in de hands of the starter. Take your marks…”

Ik denk dat als deze twee zinnen over zestig jaar nog eens tegen ons worden gezegd de hartslag acuut omhoog schiet (tot voor die leeftijd misschien zorgwekkend hoge waardes) en we verstijven in onze stoel. Twee zinnen die we inmiddels al vaak hebben gehoord en die de afsluiting vormen van die altijd bijzondere, laatste vijftien minuten voor de start.

Vijftien minuten waarin alles vervaagt, maar toch ook heel scherp wordt. Vijftien minuten waarin je, vaak voor het eerst die dag, volledig op jezelf bent toegewezen. Vijftien minuten waarin je je de ene keer opvreet, maar waarin je de andere keer volledig tot rust komt. Vijftien minuten waarin er gedachten voorbij flitsen aan wat je hebt gedaan en wat er gaat gebeuren. Vijftien minuten waarin je je druk maakt om de wel heel strakke kuiten van de atlete voor je. Vijftien minuten waarin je heel soms gewoon wilt ruilen met iedereen die niet hoeft te starten. Vijftien minuten waarin je bang bent voor het onherroepelijke gevecht in het water wat je te wachten staat. Vijftien minuten waarin je de laatste twijfels bij langs gaat en oplost. Vijftien minuten waarin je geniet, maar tegelijkertijd tien jaar ouder wordt.

En fysiek: vijftien minuten waarin het sympatische zenuwstelsel volledig de overhand heeft genomen. “Fight, flight or fright.” Alhoewel het lichaam op dat moment alle drie als optie heeft is het de eerste die de rest overschreeuwt. We zijn hierin getraind geraakt, door het vaak te doen, maar ook door erover te praten. Door te ontdekken wat je in dat laatste kwartier het meest bezig houdt en wat je voelt.
Voor mij zijn het maar een paar kernwoorden die vlak voor de start als een soort mantra door mijn hoofd zingen: controle, focus, sterk. Gecontroleerde opwinding is misschien wel de beste manier om deze gemoedstoestand te beschrijven. Een mix van het hart en het verstand.

De ene keer ben ik in de uren voor de start meer gefocust dan de andere keer, maar de focus in die laatste vijftien minuten verschilt bijna nooit. Achter de schermen (letterlijk) neem ik een gel en caffeine. Ik maak gauw een rondje langs de rest van Team Holland en voeg me in de line-up. Ik spring wat, drentel en ben doodnerveus. Een hand houdt me tegen als ik word opgeroepen en op dat moment denk ik altijd aan de kooi die bijna opengaat. Ik schat gauw de situatie in op het ponton, kies positie en baken mijn territorium af.
Als iedereen staat komen de pauken, altijd weer die pauken, die keihard dreunen in het ritme van een hart. Dat is het moment waarop ik het aller-nerveust ben. Daarna wordt het stil en denk ik niets meer. Ik ben overgeschakeld op de automatische piloot en beweeg onbewust als het startschot gaat. Weg zenuwen, hallo wasmachine. Een nieuwe wedstrijd is begonnen.