Triathlon226

Zij is Danne Boterenbrood, hij is Jan van Berkel. Samen maken ze deel uit van Team Nederland en strijden ze voor Olympische deelname in Londen 2012. Volg hier hun belevenissen, proef uit de NTC-keuken, smul van trainingsrecepten van de toppers en leef mee met hun raceavonturen. Danne en Jan nemen je mee van continent naar continent, van maand tot maand, op weg naar de berg Olympus. Kijk elke twee weken op de site voor een bijdrage van Jan of Danne. And remember folks….Orange is the new Cool!

Hair

Iedereen heeft al wel eens uitgebreide verslagen over wedstrijdvoorbereidingen gelezen en anders zijn ze op elke ‘tech-talk forum’ of triathlonwebsite wel te vinden. We zouden echter niet ‘Cool’ en ‘Orange’ zijn als we jullie hier niet nog een mooie anekdote van zouden kunnen geven.

Alsof de voorbereiding op een wedstrijd nog niet moeilijk genoeg is, is er één ding dat mij altijd heel wat energie kost: mijn haar. En dan bedoel ik niet de grijze haren waar Danne de vorige keer over sprak.

Het scheren van mijn benen is ‘pure pain’. De douche en de badkamer zien eruit alsof er een varken is geslacht, ik hou het scheermes vast als een kind met ADHD dat teveel Red Bull op heeft. Er zijn natuurlijk goede redenen om de benen niet te scheren. De beste is: de Brownlees scheren ook niet. Dat is dan ook meteen de voornaamste reden waarom ik op dit moment met ongeschoren benen race. Het argument dat ik de concurrentie hiermee zou kunnen intimideren gaat echter helaas niet op. Onze Russische vriend Tutukin verschijnt tegenwoordig aan de start met en tattoo van een tijger, 30cm2 groot en pontificaal op zijn kuit geplaatst. Daar kunnen mijn ‘chicken-legs’, geschoren of ongeschoren, sowieso niet aan tippen!

Dan het hoofd. Mijn haar knippen voor de race brengt ongeluk. Maar ik wil ook niet met lang haar racen, dus ik moet mijn kappersafspraak nauwkeurig plannen. Ik moet twee tot drie weken voor de race gaan, zodat het niet meer pasgeknipt aanvoelt. In het hoogseizoen racen we echter minstens om de week. Dus dan zou ik meteen na de wedstrijd naar de kapper moeten rennen. Teveel gedoe. Het draait er tegenwoordig op uit dat ik driemaal per jaar naar de kapper ga vanwege mijn bijgeloof en daar is mijn vriendin niet al te blij mee, moet ik eerlijk toegeven. Zelf word ik er ook niet vrolijk van, want ik loop erbij met een kop als een vogelnest. Maar ja, alles voor geluk en succes in de race he! Ik probeer vaak mijn slechte kapsel te vermommen door het haar met wat Campagnolo-kettingolie op mijn hoofd te plakken zoals stijlicoon en wielervedette Mario Cipollini deed, maar zijn haarplakniveau benader ik bij lange na niet.

Het hoofdhaardilemma blijft voorlopig dus onopgelost. Mijn gedachten dwalen af naar mijn baard. Dat is eigenlijk de gemakkelijkste variant van alle soorten beharing. Ik scheer het als het me uitkomt, afhankelijk van mijn stemming. Als ik agressief ben en me goed voel voor de race, dan scheer ik het de dag voor de start om mijn droge afgetrainde koppie goed zichtbaar te laten zijn voor de concurrentie. Als ik op de briefing voor de race uit wil stralen dat ik lui en ongeinteresseerd ben voor deze wedstrijd, dan kom ik opdagen met een stoppelbaard van een dag of drie. En als ik een ontzettend goed trainingskamp heb gehad voor de wedstrijd, dan zet ik de winning-mood baard in. Niet scheren, want dan blijf je in de winning mood!