Het komt niet vaak voor: een atleet, geboren en getogen in de polder, die tot de wereldtop behoort bij één van de Alpine wintersporten. Bij Marianne Vlasveld (‘s zomers woonachtig in het Friese Rohel) is dat echter al een aantal jaren het geval. Zij won de afgelopen weken drie wedstrijden op rij in de World Cup en Europa Cup serie wintertriathlon. Daarbij versloeg Vlasveld de complete wereldtop, waaronder de Duitse regerend wereldkampioene Sigrid Lang.
De internationale versie van de wintertriathlon bestaat uit achtereenvolgens hardlopen, mountainbiken en tot slot langlaufen. Behalve het langlaufen worden ook het lopen en mountainbiken zo mogelijk in sneeuwcondities afgewerkt. Bij de Nederlandse versie van de wintertriathlon wordt op het fietsonderdeel op de racefiets afgewerkt en wordt geschaatst in plaats van gelanglauft.
Vorig jaar stond Vlasveld in de aanloop van het seizoen langdurig buitenspel met een voetblessure. Dit jaar is ze topfit begonnen. “Mijn langdurige voetblessure gaat momenteel helemaal goed. Geen problemen meer. Natuurlijk heb je als topsporter vaak genoeg andere kleine pijntjes, vooral mijn rug/SI gewricht speelt nogal eens op. Maar ook hier in het buitenland heb ik daar inmiddels een goede fysiotherapeut voor gevonden mits dat nodig is.”
Na die langdurige blessure wist Vlasveld in 2001 aan het einde van de winter toch nog Europees Kampioene en derde bij het WK te worden. Ook dit jaar is het vizier weer gericht op de kampioenschappen. “Ik wil vooral pieken bij die wedstrijden. En vooral op het WK wil ik echt goed scoren”. Daarnaast zijn de belangrijkste wedstrijden verenigd in de ITU-cup van de Wereldbond en ETU-cup van de Europese bond. “Eén van de twee gaat wel de voorkeur krijgen, maar ik heb nog niet definitief besloten. Zoals het nu uitziet laat ik Jaca (Spanje) als wereldcup 6 dagen voor het WK in Brusson (Italië) schieten en gezien de puntenverdeling kun je een overwinning in het ITU-circuit dan al bijna vergeten. Ook voor de ETU-cup mag je eigenlijk geen wedstrijd missen. De verplaatsingen spelen ook een rol de meeste wedstrijden zijn in de Alpen. Jaca in de Pyreneeën is erg ver reizen. Ook Donavaly in Slowakije is erg ver. De laatste Wereldcupwedstrijd is op 17 maart in Canada (Canmore bij Calgary). Het hangt van de vorm, financiën en de stand in de ITU-cup af of ik daarheen ga. Voor de sport op zich is het heel goed dat er ook een belangrijke wedstrijd overzee is”.
Marianne Vlasveld heeft in het normale leven een baan als docente aan het CIOS in Heerenveen. Ook is ze docent bij de trainerscursussen van de NTB. In de wintermaanden verdient ze kost op een andere manier. “Op het CIOS heb ik onbetaald verlof. Het valt echt niet te combineren met alle wedstrijden in de winter. Ik ben ook nauwelijks in Nederland. Ik ben vanaf 28 november niet meer in Nederland geweest en dat duurt ook nog wel even. Heen en weer reizen levert niets op en kost alleen maar een hoop energie en tijd. Ik moet tenslotte specifiek in de sneeuw trainen. Toch geef ik nog steeds graag les. Af en toe en dat doe ik dat in de vorm van langlauflessen bij de weken die VASA-sport organiseert en waaraan ook vaak Nederlandse triatleten deelnemen.”
“Sinds vorig jaar ben ik ook nationaal trainer bij TriLi (Liechtensteinse Triathlon bond) voor de langlauf-techniektrainingen. Ik trek so wie so veel op met het nationale team van Liechtenstein. Marc Ruhe, de wintertriatleet uit Liechtenstein, is een trainingsmaat van me en op dit moment verblijf ik tussen de wedstrijden door bij hem en zijn familie. Marc is een absoluut talent en ik ben ervan overtuigd dat hij hoog gaat scoren op het komende WK. Hij is een zeer goed mountainbiker (kwam ook al tweemaal uit op het WK mountainbiken) en technisch geeft hij mij regelmatig aanwijzingen. Andersom doe ik dat met zijn langlauftechniek. Ook zijn we samen veel bezig met het prepareren, waxen en testen van de ski’s. We langlaufen beide op Rossignol. Via hem ben ik ook bij fietsensponsor KOBA terechtgekomen. En ik moet zeggen dat het erg fijn is om deze hier in de buurt te hebben bij problemen en reparaties. De kou en sneeuw vraagt een goede conditie van de mountainbike.”
“Naast het contact met equipe van Liechtenstein ben ik uiteraard veel zelfstandig onderweg. Onderdak, reizen, wedstrijdinschrijven etcetera regel ik ook bijna allemaal zelf. Ik ben erg blij als er een coach/begeleider met mij mee is want de materiaalvoorbereiding is een hele klus; ski’s testen, wax testen, banden testen, luchtdruk testen, welke schoeisel etc, etc. Bovendien zijn de laatste twee wedstrijden in Zwitserland gehouden boven op de alpinepiste waar je met een lift naartoe moest. In mijn eentje is het bijvoorbeeld al onmogelijk om alle spullen te dragen. Deze wedstrijden (kerstvakantie) was Frans Ittman bij me om te coachen. Op het WK in Brusson (Itallie) op 24 februari word ik begeleid door de coach/waxman van de Nederlandse Ski Vereniging Gustav Sturm (Tsjech). Een absolute vakman op het gebied van skiwaxen.”
Wintertriathlon wordt genoemd als een van de kanshebbers om over vier jaar als Olympische sport te worden toegelaten. In tegenstelling tot de zomerspelen wordt bij de winterspelen nog wel gedacht aan het uitbreiding van het programma. Maar hoe zit het met de ontwikkeling van de sport, slaat het ook aan bij de recreatiesporters of blijft het beperkt tot een kleine elite topsporters? Vlasveld betoont zich een enthousiast promotor van haar sport. “Sommige wedstrijden groeien, andere hebben weer minder deelnemers. Het zijn inderdaad nog voornamelijk fanatieke specialisten en in de korte fun-categorie wedstrijden in Zwitserland komen zeker steeds meer recreatieve sporters. Het gaat mij echter nog niet snel genoeg. Je hebt wel materiaal nodig maar eigenlijk heeft een beetje duursporter tegenwoordig wel een mountainbike en langlaufski’s (in Nederland dan schaatsen). En is het absoluut een aanrader om eens een keer een wintertriathlon mee te doen.”
Frank Hamelink
